Je sloot deuren waar je ze net geopend had. Je liet los waar je me net aan de hand meegenomen had. Verloren voel ik mij in de niet te ontwarren realiteit. Je brak wat je geheeld had, je bracht nieuwe wonden toe waar je met veel geduld oude wonden verzorgd had.
Verlaten voel ik mij, wanhopig dwalend in een mist die niet oplossen wil. Zekerheden vervormden, de nieuwe zekerheid ademt verlies. Ik wil haar niet omarmen, ik ken haar scherpte, herken de wonden. Onvermijdbaar is de confrontatie en toch vlucht ik, dan maar struikelend in donkerte want deze pijn kan ik niet meer ademen,
Zinnestrelend 