In de bijna 20 jaar ervaring met verschillende dominante partners heb ik ervaren dat de run naar grenzen normaal lijkt te zijn, laat ik daar nou een heel ander gevoel bij hebben.
Meestal ervaar ik het als storend en gebrek aan interesse wanneer dit werd gedaan, al geef ik eerlijk toe dat dit besef pas later kwam. Maar misschien juist door dit besef is mijn onbegrip groter geworden, sterker nog ik durf het wel vrij bot te benoemen. Ik ervaar het willen verleggen van grenzen door een Dom als een zwaktebod. Het komt voort uit de onwil óf het onvermogen om de diepte van het kader te gaan ontdekken.
Dit besef heeft het me geholpen beter te begrijpen, en plaatsen, waarom zovele dominanten in mijn leven hard naar mijn grenzen renden. Sommigen begonnen al met rennen in het stadium van elkaar leren kennen en aftasten, zelfs ver voor er sprake was van een eventuele relatie.
Ik begreep dat niet, was wat ik te bieden had dan niet de moeite waard om te verkennen? Er is zelfs een tijd geweest dat ik heb gedacht als sub niet goed genoeg te zullen zijn, want menig sub zag ik het als volkomen vanzelfsprekend beschouwen dat de Dom de grenzen ging verkennen. Dit werd (en wordt) beschouwd als een standaard onderdeel van de bdsm beleving.
Alleen daar herken ik niets in, laat staan dat ik mijzelf erin herken.
Dat je in een D’s samen de behoefte ervaart grenzen te verkennen kan ik begrijpen maar dan zie ik dat als uitkomst van de groei die je doormaakt, ieder als individu binnen de bdsm relatie en in de groei als D’s stel. Verleggen van grenzen als doel daar kan ik niets mee. Net zo min als ik iets kan met het begrip de Dom als mentor, een mentor biedt begeleiding op afstand en maakt geen deel uit van het proces. Een Dom staat samen met diens sub in het groeiproces, en het verdient de voorkeur dat dit een wederzijds groeiproces is en geen eenzijdig groeiproces.
Vaak zie ik ervaren en onervaren Dominanten stellig beweren dat zij in zijn voor het verleggen van de grenzen van de sub. Jammer…denk ik dan…want daarmee ga je voorbij aan de diepte van het gebied dat voor de grens ligt. Het is net zoiets als op vakantie zijn en alvast je volgende vakantie plannen, dan belemmer je jezelf om op te gaan in het moment. Of in een restaurant aan het eten zijn maar te druk bezig zijn met je telefoon om te proeven wat je eet.
Ik ben zo geneigd om de boodschap uit te willen dragen om te durven genieten, om ín het moment te durven stappen. Alleen realiseer ik me dat de drang om naar die grenzen te rennen waarschijnlijk voortkomt uit angst of onvermogen om in het moment te stappen, dan is het gemakkelijker om een doel voor ogen te hebben. Om de focus te leggen op een grens die verlegd moet worden, of issues waar de sub mee overhoop ligt als leer-en groeiproces in de D’s te verwerken. Allemaal rationele overwegingen die verhinderen dat de Dom in voelen en beleven stapt, dat dit eng is snap ik…want ik ben sub en ik heb moeten leren om te voelen en beleven. Het eerste dat mij daar dichterbij bracht was het hele concept van geforceerde groei, training, doelen behalen en grenzen verleggen binnen bdsm buiten te sluiten. Om van mijn D te eisen dat hij bereid is ín het moment te stappen sámen met mij.
Om vervolgens genadeloos in het diepe te springen, zonder te weten hoe sterk de stroming was, hoe ver de kade was. Daar is lef voor nodig en de bereidwilligheid om bepaalde mechanismes en procedures los te laten in de wetenschap dat deze belemmeren en je verhinderen te beleven.
My Secrets 