Krachtig in haar bewegen, de kwetsbaarheid gevoeld en geweten. Zoekt ze jouw ogen, haakt in de jouwe. Je bent haar baken, in een zee van beleven, in de storm van voelen. Golven sleuren haar mee, weg van de branding naar de donkere diepte. Een zonnestraal breekt het oppervlak, ze hapt naar adem, rust in jouw armen terwijl het ruisen van de branding haar binnenste tot kalmte sust.
Een kalme streling als zacht kabbelend water dat het zand van haar huid spoelt, een nieuwe golf, de stroming trekt haar terug de zee in.
Voelen wordt beleven, ervaren wordt beleven, golf na golf zwemt ze mee, de krachtige slagen dwingen haar mee te gaan. Tegen de stroom inzwemmen is onmogelijk, dus laat ze zich meevoeren. Hapt ze naar adem wanneer het water haar longen lijkt te vullen en weet ze telkens de bakens van jouw licht te vinden. Je torent boven haar uit, ze herkent je standvastigheid en weet zich veilig omdat je haar altijd zoeken en vinden zult.
In de donkerste diepte waar ze zich bevind heeft het oppervlak een vreemdsoortige gloed, licht breekt het oppervlak, ze volgt het licht en ontwaakt in jouw blik. Even gun je haar rust, water kabbelt terwijl ze op adem komt in jouw armen.
Een nieuwe golf, krachtiger en genadeloos bijna. Deze dwingt haar op haar knieën, geknield in de branding terwijl de golven onmiskenbaar over haar heen spoelen, met een schreeuw geeft ze alles, de storm is nog niet geluwd. Je hebt haar herkend, spoort haar aan meer te geven. Ze raast, ik voel haar breken, weet haar kracht. In een ongekend beleven van puur voelen en zijn breekt de kracht en toont kwetsbaarheid zich, als een aangespoelde parel in de palm van jouw hand.
Zinnestrelend 