Posities

”Heb je de posities goed onthouden?’, ze knikte terwijl een onzeker gevoel haar in een ferme greep hield. Ze twijfelde of ze de vijf posities wel goed zou kunnen onthouden. De eerste ging nog wel, in de hoek staan met haar neus ver in het gordijn gedrukt, dat was makkelijk te onthouden. Maar welke kwam daarna nou toch? Was dat wijdbeens op de salontafel zitten of op haar knieën op de lage stoel? Ze vermande zichzelf, nu niet over nadenken, sprak ze zichzelf in gedachten toe.
Ze keek op, zag zijn vragende blik en zei snel ‘Ja Meneer, ik ehh…denk het wel.’

‘Mooi….ga dan maar naar positie 1.’

Ze zette een paar stappen voorwaarts en ging in een hoek staan die werd gevormd door twee gordijnen die ieder vanuit de hoek een grote raampartij afsloten. Zou dit ver genoeg in de hoek zijn vroeg ze zich af, ze liet de twijfels los en zocht een bepaalde vorm van houvast voor zichzelf. In gedachten moest ze grinniken toen ze tot de conclusie kwam dat ze in sommige patronen een oud cartoon figuur herkende, Roadrunner. Ze besloot deze wijsheid niet te delen, zijn gevoel voor humor was hier vast niet groot genoeg voor en ze twijfelde nog steeds over de posities die ze moest onthouden. Er was nu even geen ruimte voor uitdagen besloot ze, ze wilde hem laten zien dat hij trots op haar kon zijn omdat ze de posities goed had opgeslagen in haar hoofd. Haar gedachten dwaalden af en even schrok ze toen ze ineens zijn sterke hand in haar nek voelde, en hij zonder woorden haar hoofd iets verder de gordijnen induwde. ‘Handen netjes op je rug’, was de verbale aanvulling waar ze direct aan voldeed.
Zijn voetstappen vertelden haar dat hij een paar stappen achteruit gedaan had en ondanks het feit dat ze dacht erop voorbereid te zijn kon ze een korte schrik reactie niet verhullen toen zijn stem ineens bulderend door de kamer galmde: ‘Positie drie!’

Met zelfverzekerde tred liep ze naar de stoel, boog iets door haar knieën en nam plaats op de stoel. Ze meende een goedkeurende brom te horen, of had ze zich nu vergist? Hij liep dichterbij, zijn knie duwde haar benen uit elkaar, ‘Je zorgt er iedere keer voor als je deze positie inneemt dat je benen weid gespreid zijn, je hebt echt nog wel meer ruimte dan je nu gebruikt.’
Ze verschoof beide benen iets meer naar buiten, waarbij ze probeerde een balans te houden wat werd bemoeilijkt omdat de kussens van de stoel aan de buitenzijden zacht naar binnen veerde onder het gewicht van haar benen.
Even dwaalde zijn hand tussen haar benen, ze schrok van de felheid van haar lichaam. Was ze nu werkelijk al zo opgewonden terwijl er nog niets was gebeurd?

‘Positie twee’
Met zelfvoldane glimlach stond ze op en liep naar de salontafel.Wijdbeens zittend nam ze plaats en zorgde ervoor dat ze haar string opzij schoof zodat hij goed zicht op haar vrouwelijkheid had. Met triomfantelijke blik keek ze hem aan, wetend dat deze blootstelling voor haar niet vernederend aanvoelde maar haar juist vulde met trots en een sterk bewustzijn ten opzichte van haar vrouwelijkheid en sensualiteit. ‘Ik zie dat je hier weinig moeite mee hebt, de volgende keer dat je deze positie inneemt spreid je je benen zo ver als je kunt.’

‘Positie één’
Ze stond op en liep naar de hoek, dit keer zorgde ze ervoor dat ze zo ver als ze kon de hoek in schoof. Terwijl ze daar stond vroeg ze zich af wat het beeld was dat hij nu zag, een lange sierlijke vrouw met zwarte lingerie, kousen, jarretelgordel op hoge hakken. Hij kwam achter haar staan en knielde, zijn handen pakten haar rechtervoet en tilde deze op. ‘Om te voorkomen dat je straks meer pijn in je rug krijgt’, zei hij zachtjes terwijl hij voorzichtig haar schoenen uittrok. Ze was de pijn in haar rug vergeten door de onverwachte wendingen in zijn aansturen, even vlamde de pijn op en was ze bang dat het een te grote invloed zou hebben. Ze zocht naar een nieuwe balans nu ze zonder hakken op de koude tegelvloer stond, ze had niet opgemerkt dat ze een stukje naar achteren was gekomen en toen hij haar zonder waarschuwing met haar neus in het gordijn duwde voelde ze een heftige boosheid opkomen. Ze schudde haar hoofd, hij pakte haar stevig bij haar haren en trok haar hoofd naar achteren,  ‘Wat is er lief Subje van me?’, ze mompelde iets onverstaanbaars. ‘Zeg het maar, ben je het ergens niet mee eens?’, ze voelde een vreemde rust over zich heen komen en boog haar hoofd zonder iets te zeggen.

‘Positie drie!’
Zonder nadenken liep ze naar de tafel,ging wijdbeens zitten en keek hem met fonkelende ogen aan. ‘Weet je het zeker?’, met felle blik keek ze hem aan en knikte.
‘Ga maar naar de stoel’
Ze stond op, vertwijfeld. Waarom moest ze naar de stoel? Welke positie was dat, had ze het verkeerd gedaan? Ze wist zeker dat ze goed gehandeld had en ging twijfelen of ze hem wel goed verstaan had. Terwijl talloze gedachten door haar hoofd spookten nam ze plaats op de stoel. ‘Benen weider, als ik dat nog een keer moet zeggen bind ik ze vast.’
Ze spreidde haar benen, ‘Rug hol, billen naar achteren. Je had het fout, en je weet wat daar de consequentie van is. Je krijgt twintig tikken met de zacht houten plak, twintig met de middel harde, en tien met de harde dunne plak.’
Ze voelde een vlaag van paniek zich een weg naar buiten zoeken. Niet bij stil staan dacht ze, en ze richtte haar gedachten op een soort nulpunt waarin aantallen die genoemd werden geen impact voor haar hadden.
‘Klaar voor?’, vroeg hij met een ondertoon van ongeduld in zijn stem.
‘Nee,’ zei ze zacht, terwijl ze inwendig de vraag vervloekte. Wat was dat nou voor een stomme vraag, hoe kon iemand nu ooit oprecht zeggen klaar te zijn voor een flinke spanking met deze houten plakken?

De eerste kwam hard bij haar binnen, bij de tweede herkende ze de reactie in haar lichaam. De pijn werd verwelkomd, dit was altijd een vreemde sensatie geweest voor haar om goed te kunnen plaatsen. Het is zo dubbel, enerzijds de pijn vrezen en er in hetzelfde moment naar verlangen.
Bij de negende klap vroeg ze zichzelf vertwijfeld af of ze dit ging volhouden, het was nog maar de eerste serie van twintig. De tiende en de elfde klap lieten een nieuwe dans in haar beleving ontstaan,  er ontstond een vreemdsoortige melodie. Er was de heftige impact van de pijn, de schrik in het besef dat dit niet de laatste klap was, een vaag groeiende paniek die haar influisterde dat ze niets meer hebben kon en in het wegebben van dit gevoel ontstond verlangen naar de impact van de volgende slag die op haar billen neerkwam. Waarbij ze het ene moment bijna teleurstelling voelde omdat er met iets minder felle kracht werd geslagen en een ander moment naar adem hapte omdat haar lichaam de impact bijna niet kon opvangen.

‘Twintig, goed zo meisje.’ Hij streek zachtjes over haar billen die warm gloeiend aanvoelden.
‘Door naar de volgende serie, de grote paddel. Omdat die van een zachter hout soort is ga ik harder slaan, heb je dat begrepen?’, ze knikte, of ze dacht dat ze had geknikt. Hij had zijn hand in haar haren gevouwen en trok haar hoofd naar achteren, ‘Ik vroeg of je dat begrepen had lief meisje?’
Ze begreep hem, ‘Ja meneer’, antwoordde ze. ‘Goed zo meisje, je kunt het wel’, bromde hij met zachte stem, drukte een kus in haar haren en duwde haar hoofd naar beneden.
‘Denk erom, benen zo weid mogelijk, billen naar achteren, en handen op de rugleuning houden.’
De volgende serie volgde, kort en krachtig. Als het tempo niet zo heftig was had ze om die woordspeling kunnen lachen maar de impact van deze slagen met de houten paddel vergden het uiterste van haar vermogen om de klappen op te vangen. Ze voelde tranen in haar ogen branden, en werd overmand door een gevoel van oneerlijk bejegend worden. Want ze was ervan overtuigd geweest dat ze de goede positie gekozen had? En toch kreeg ze nu straf, dus had ze het verkeerd gedaan en dat besef liet een voor haar nieuwe en vreemde emotie bovendrijven.

Ze probeerde zich te focussen op de pijn, dat was minder pijnlijk dan het besef dat ze de positie niet had geweten. Ze vroeg zich af of hij teleurgesteld was in haar dat ze al zo snel de mist in was gegaan, ze had heus niet van zichzelf verwacht dat ze gedurende het ontvangen van meerdere heftige spankings alle posities goed zou kunnen onthouden en uitvoeren. Maar dat ze al zo snel de mist in was gegaan schopte haar onderuit. Ze trok het zich aan en ineens voelde de consequentie als een echte straf en worstelde ze met weer andere, minder bekende emoties.