Mijn gevoel dwaalt, ik voel haar dolen. Ze talmt en twijfelt, draalt en verlangt. Ze mist en zoekt, wetend dat haar honger niet gestild kan worden omdat de ruimte en mogelijkheden er niet naar zijn.
Ze lijkt een storm die voorbij is maar nog van zich wil laten horen.
De wens naar de rust van overgave danst in mij, een stille dans. Gezien en gehoord maar daarin niet minder eenzaam. Ik voel de kracht in de stevige greep waarmee je mij vastpakt en naar je toetrekt wanneer we samen in slaap vallen, urenlang lig ik wakker omdat de onrust mij niet wil verlaten. Het me niet lukt rust te vinden in het moment nu een bijzonder beleven afgelopen weekend de honger heeft aangeraakt. Het is een stil schreeuwen diep in mij, ik probeer haar te negeren, het zwijgen op te leggen. Ze laat zich niet temmen, in mijn briest een leeuwin die zich gekooid voelt.
Ik ken de rust, weet hoe ze smaakt, ken haar kleur. Ik kan haar voor me zien, kan haar bijna in mij voelen…maar ik kan haar niet vasthouden. En dus voel ik mij als een gekooid dier dat verlangt naar de vrijheid die ze ervaart in de ketens van overgave.
Zinnestrelend 