Ooit droomde ik, over witte paarden bereden door stoere mannen. In mijn beeldvorming ziet dit er overigens anders uit, het witte paard is een zwart paard, en de stoere man is een man. Met vooral veel mannelijke energie, die het gevoel in mij wist aan te wakkeren dat geen probleem hem te groot zou zijn, geen last te zwaar. En vooral wist hij mij het gevoel te geven dat hij me ieder moment op zijn paard kon trekken en we samen de horizon tegemoet zouden rijden.
Vrij van alle verplichtingen, los van alle verwachtingen.
Vanavond las ik iets over het ‘prins op het witte paard complex’. Dat complex is binnen de bdsm contexten nog wat meer uitgediept, het is een Dom op een zwart paard geworden. Zo’n donker en duister figuur, een schim bijna. Die ineens op zijn paard opduikt, ongezien en ongehoord staat hij ineens voor je. Kijkt op je neer, aarzelend tast je zijn (eveneens donkere) blik af, speurt naar lichtpuntjes, zoekt naar bevestiging en erkenning. Erkenning van je sub zijn, bevestiging van het feit dat hij van het juiste kaliber is. Dat hij die Dom is die weet wat je verlangt, die begrijpt wat je van een man nodig hebt.
En daar ligt mijns inziens de kern van het complex…een Dom is net zoveel mens als wij subjes zijn. Geen tovenaar, geen gedachten lezer. Hij heeft input nodig, met goede input kan hij iets, met vage input kan hij weinig tot niets.
Natuurlijk is het mooi dromen, over die donkere man die exact weet wat je nodig hebt. Die ieder knopje weet te beroeren, die je diepste gedachten bloot kan leggen zonder dat je deze op een presenteerblaadje aan hebt moeten dienen. Die man die echt man is, die je domineert en neemt en precies weet wanneer het meisje in je zijn veilige armen nodig heeft om in te schuilen. Maar voor een man die man kan zijn moet je als vrouw in staat zijn hem een eerlijk zicht te geven op wat je te bieden hebt.
Ik durf gerust te stellen dat ik veel, zo niet heel veel, vrouw ben. Misschien wel iets teveel voor sommige mannen en daarin wellicht een tikkeltje intimiderend. Ik doe niet aan spelletjes, ik ben wie ik ben, ik durf te laten zien wie ik ben en wat ik te bieden heb. Als vrouw weet ik dat in ons (vrouw, en misschien nog wel meer in ons sub) de behoefte leeft om veroverd te willen worden. We willen even meten wie de sterkste is maar daarin ons graag overwonnen voelen, mits de man die ons overwint sterk en evenwichtig is. We stellen zoveel eisen aan mannen, en aan Dominante, dat daarmee de realiteit soms uit het oog verloren wordt.
Want realiteit is dat menig man/Dom al die verhalen, gedachten en gevoelens leest die voortkomen uit ons Dom op het witte paard complex. En vervolgens zichzelf een beeld aanmeet waarvan hij denkt dat het overeenkomt met het algeheel geldende beeld en de verwachtingen van al die hunkerende subjes.
Als dat alles nou eens losgelaten wordt, en iedereen terugkeert naar de basis. Naar in de eerste plaats mens zijn, man en vrouw, met verlangens, wensen en grenzen. Want ook deze hebben gewoon een plekje binnen het geheel, vormen de kaders van het speelveld en er is niets mis met een gekaderd speelveld.
Terug naar de basis, vraag jezelf eens af…wat is jouw meest basale basis? Wat heb jij echt nodig van die ander?
Ik droom lekker verder van die donkere duistere man op het zwarte paard, dat mag want ik heb een geweldige man en Dom op de bank liggen.
My Secrets 