Lege woorden dwalen mijn ziel. Geen weg zichtbaar, ongemerkt een richting gekozen. De horizon bevreemd me, is zij deel van mij…Deel ik haar eindeloze verte of is zij het talmen van mijn dwalen.
Van antwoord verstoken zoek ik de woorden naar een eind, ongezien en ongehoord. De ziel vertrapt kijkt me moedeloos aan, zij weet wat ik niet weten wil, zij ziet wat ik niet zien wil.
Lege nachten zuigen mij leeg, dwalen mijn reizen tot een doolhof. Ongekend en onbemind, loslaten lijkt onmogelijk te zijn. Zij ketent me, haar smart wordt de mijne, de mijne was de hare al zo lang.
Ik voel de schakels van haar wonden, onzichtbaar zijn ze geworden in het eindeloos dragen. Soms breek ik ze los om dan te ontdekken dat dit slechts projectie was. Gekerfd in mijn ziel is het onmogelijk los te breken van deze ketens, ze hebben me niet alleen verwond, niet alleen getekend, niet slechts geketend maar gemaakt tot wie ik ben. En toch is juist dat wat mij in een nacht als deze verdrietig stemt.
Zinnestrelend 