In mijn beleven is tijd tijdloos, ik zet haar graag naar mijn hand, speel met haar draden. Weef deze tot nieuwe patronen, heen en terug, verleden en heden verweven tot een nieuwe dimensie.
Zo houd ik van beelden die de suggestie wekken dat meerdere dimensies in één tijd samen kunnen vallen. Vorig jaar bezocht ik Palau Guell in Barcelona, ontworpen door Antoni Gaudí en gebouwd tussen 1886 en 1889. Betoverd was ik door de deuren naar andere dimensies die ik zag, ik heb er geweldig mooie foto’s van kunnen maken (die ik hier jammer genoeg niet delen kan) en het boeide me mateloos.
In mijn beleving stap ik geregeld over de drempel naar een andere dimensie. Wanneer ik dwaal in oude kunst zie ik werelden voor mijn ogen tot leven komen, kruip ik in de huid van een fotograaf uit 1910 die vrouwen een onderdanige pose aan liet nemen en wil ik weten wat hem dreef juist die poses te kiezen. Zie ik modellen passeren wiens namen nooit bekend zullen worden en vraag me af …hoe zouden zij de wereld van vandaag waarnemen.
In gedachten kan ik in een open veld een deur zien staan, de wereld erachter is een andere. De films De Kronieken van Narnia waren daarin inspirerend voor me, het idee zo vreemd nog niet. Wie weet wat er achter iedere deur schuil gaat, in een andere dimensie is misschien een andere ik op een andere manier met eenzelfde creatief uiten bezig.
Bdsm beleven is voor mij het doorkruisen van meerdere dimensies. Ooit lag ik op een tafel, na een heel intens ervaren was ik bezig met terugkomen. Ik kan het niet anders omschrijven dan zo, waar ik vandaan kwam weet ik niet. Wel herinner ik me nog altijd de sensaties die ik voelde, in mijn lichaam, in mijn ziel. De beelden die ik zag en waar ik in gezogen werd. Ik zag mijn eigen dood, meerdere keren, door meerdere tijdsfases en het eindigde telkens hetzelfde…happend naar adem alsof ik verdronk in mijn eigen tijds eenheid. Ik hapte niet naar adem, ik hapte naar tijd en tijd zoog mij naar een volgende dimensie.
Wanneer ik mezelf overgeef laat ik los, ik adem de beweging en zij ademt mij. Ik volg de dynamiek en ik bén de dynamiek, ik onderga en ik stuur. Niet op de manier die hier zo vaak benoemd wordt als topping from the bottom. Ik kan in stilte een verlangen uiten en deze wordt gehoord, zo vaak is mij verteld dat degene die mij aan het leiden was heel gericht iets wilde doen om zonder reden iets anders te gaan doen. Dat andere sloot aan op mijn stilzwijgend geuitte verlangen, welke ik toevertrouwde aan de ruimte om mij heen die vervolgens mij verlangen wist te dragen en geluidloos liet zinken in de handen van hem die mij bespeelde.
Ik beweeg tijd met mijn handen, mijn vingers spelen met haar zilveren draden. Mijn adem vermengt zich met de hare, mijn verlangens worden door haar gedragen. Ik ben haar, zij is mij.
Zinnestrelend 