Het samensmelten verwonderde me, daar waar ik vaak specifiek een kant kan herkennen die zich naar de voorgrond werkt was er nu een samensmelten van alle facetten in mijn persoontje. De masochiste, de vrouw, het meisje, de sub. In hun eigen dans bewogen ze, gaven ze, waren ze.
Tijd werd één met de beweging, de beweging was vervloeid met mijn Zijn. Ik was, ik gaf. Met iedere zucht, met iedere adem teug. Mijn volledige zijn richtte zich op jou, er was een alles verzengend verlangen te voelen. Te voelen wat het is de jouwe te zijn, tot in de diepste vezels. Mijn wil was de jouwe te zijn, geen grenzeloos wezen maar gericht op het van jou zijn. Een essentieel verschil dat vaak niet begrepen wordt.
Je keek, observeerde, deed met me zoals jou gunstig stemde. Je bewandelde de dunne lijn tussen overgave en ondergaan, ik gaf, beleefde. De pijn die je me gaf werd de mijne en daarmee was ze van jou, werd ik van jou. Jij bezat, jij nam, jij gaf. Ik bewoog mee met de stroom, werd één met de beleving. Geen moment van weerstand, slechts een enkel momentje van vertwijfeling of ik het vol houden zou, ik wilde het volhouden, ik wilde niet opgeven, ik wilde niet loslaten. Vasthouden aan de pijn was als vasthouden aan jou, geketend zijn aan ons delen met een intens niet te beschrijven gevoel van geluk.
Zinnestrelend 