Een vaag herinneren sluimert, ik herken haar beweging.
Haar zacht fluisteren vraagt me haar niet te vergeten. Alsof ik dat ooit zou kunnen. Haar verlangens kunnen dan wel niet beleefd worden, ruimte voor beleven is er niet en moeheid remt iedere spontane uiting af, maar ik deel haar verlangens.
Een verzuchtend verlangen naar rust, naar aan je voeten zitten en weten dat het goed is. Ongehinderd door lichamelijke ongemakken, niet geremd door de fysieke pijn die door mijn lichaam dendert, niet geremd door de moeheid die mijn dagen kleurt in ongekende palletten.
Vandaag is de kleur donker, een paars achtig bijna zwart. Ze voelt zwaar aan, maakt het mij onmogelijk haar te negeren.
In gedachten kleur ik alles in een lichtere paars tint in. De kleur van overgave, van opgaan in het pure zijn, ongehinderd.
Ik droom nog even verder, ooit komt er weer een moment. Mag ze weer beleven, mag ze weer zijn. In gedachten zie ik haar zich tevreden opkrullen, de beweging van tevredenheid en erkenning.
Zinnestrelend 