Meer dan verwarrend was het, voor de sub in mij, om gedwongen te worden in die connectie van Dom naar sub te stappen. Onze huidige situatie maakt dat ruimte voor bdsm heel erg ver is. Ik zorg, ik regel, ik bewaak mijn eigen energie en balans en leven is even een voortdurend balanceren tussen dat wat nodig is, dat wat ik kan geven en mezelf niet voorbij lopen.

De overgang na een aantal dagen samen waarin we een meer dan intense diepte in gestapt zijn is enorm. De overgang van die midweek na weken het gevoel te hebben niet door de Dom gezien te worden was minstens zo heftig. Dus in korte tijd zijn er twee enorm grote overgangen geweest, van mezelf verdrietig en verloren voelen in het missen van de connectie met de Dom naar een connectie die alles oversteeg om vervolgens in een realiteit te stappen waarin mijn man en Dom door ziekte uitgeschakeld is en alles op mij neerkomt.

Mijn subzijn, en ik heb zelfs het gevoel ook mijn lichaam, hebben de rem ingetrapt. Mijn lichaam is het mijne niet meer, ik herken haar reacties niet. Ik voel me verkrampt, het lukt me niet meer te ontspannen en genieten van mezelf een orgasme geven zoals ik altijd kon. Wanneer je me aanraakt lijk ik ook te verkrampen, iedere fysieke reactie wordt een uiting van pijn en frustratie en lijkt me nog verder weg te drijven van mijn pure zelf.

Emoties zijn soms heel erg op de voorgrond en dan weer ver weg. Het is verwarrend, meer dan. Ik laat het maar even zo, verzet me er niet tegen. Accepteer wat er is, en wat er niet is. Berust in het feit dat zowel de sub als mijn lichaam verdwaald lijken te zijn.