Zelf ben ik voorstander van benoemen waar het om gaat, en vanuit die gedachtegang schrijf ik hier soms ook gewoon wat in mij leeft. Wat ik voel, wat ik denk. Wat een gevolg is van dingen die ik hier zie, die ik hier lees. * dit schreef ik op een bdsm platform
Als ik iedere impuls zou volgen zou ik binnen een maand een boek kunnen schrijven, echter mijn tolerantie is beperkt. Na een aantal dagen de herhaling te hebben gezien van de mij inmiddels bekende parendans krijg ik er genoeg van. Begrijp ik de fladderende vogeltjes niet die klapperend met hun vleugels weg huppelen om zo door het mannetje gepaaid te worden.
Het is een dans vol vaste patronen. Het mooie aan vogels is dat zij hun natuur volgen, hun paringsdans is oprecht. De dansen die ik hier langs zie trekken zijn een valse parodie, uitgevoerd met grootse finesse soms. Dat geef ik eerlijk toe, maar toch…vals tot in de diepste kern. Vals in de bedoeling, vals in de uitvoering. De klanken doen pijn aan mijn oren, het gefladder geeft onrust aan mijn ogen. Inderdaad, dan is het beter niet meer te kijken en dat doe ik dan meestal ook niet meer.
Ik versta tegenwoordig de kunst om de schoonheid van dat wat mij aanspreekt te ontdekken in de schrijfsels hier, de keerzijde daarvan is toch wel dat ik ook geconfronteerd wordt met dat wat ik niet begrijp.
Terug naar de valse noten, er zijn er zoveel hier. Zou je de dynamiek van de intenties en het delen hier tot een compositie verwerken dan komt daar volgens mij een vreselijk muziekstuk uit voort. Zo eentje waarvan de scherpte en de verschillen in toonhoogte pijn doen, geen mooie pijn die diep tot in je binnenste reikt, maar pijn van een minder pure soort.
De intenties waarmee hier wordt gezocht, wordt gedeeld, op de vingers wordt getikt. De onechte oprechtheid die geuit wordt, de dans die neergezet wordt om te paaien. En oh wat worden sommigen graag gepaaid, kraaiend van plezier fladderen zij nog een extra rondje om door dat echte mannetje gezien te worden. Ik laat ze, vroeger was ik nog zo idealistisch dat ik wilde redden. Wat dat betreft had ik man kunnen zijn, ik speelde graag de ridder op een wit paard. Niet omdat ik de damsel in distress in mijn bed wilde hebben (ook leuk maar dat is een verhaal voor een andere keer) maar omdat ik zo graag wilde laten zien wat ik zag. Het licht van realiteit en nuchtere waarheid laten schijnen, die is hier echter niet welkom. Eigenlijk is deze de vijand van deze site, die zo mooi declameert dat je hier mag zijn wie je wilt zijn.
En dát is echte realiteit, daarmee wordt benoemd waar het hier omdraait. Het is als een soort second life (die virtuele wereld waar je een alter ego creëert die een sociaal leven opbouwt, een virtuele realiteit), je mag hier zijn wie je wilt zijn. Je mag hier je voordoen zoals je je wilt voordoen, en dat wordt gretig opgepakt, en vind navolging.
Het meest trieste vind ik het voor diegenen die denken in een echte wereld te zijn beland. De wereld van bdsm, waar je mag zijn wie je wilt zijn. Waar je gevoelens begrepen worden, en oh wat worden deze begrepen. Begrip heeft hier wel een zekere transformatie ondergaan, ze wordt gekenmerkt door sturing. Er is alle begrip voor dat je als sub onzeker bent, en natuurlijk wil je niet direct je meest intieme gedachten en gevoelens delen, maar je snapt natuurlijk wel dat vertrouwen verdiend moet worden? En dat onderdanigheid ook bewezen moet worden? Want iedereen kan natuurlijk zeggen dat ze onderdanig is. Stuur maar vast een foto, wel naakt natuurlijk.
De realiteit van elke dag hier, elk uur, elke minuut. Met elk nieuw account, natuurlijk… een enkeling komt hier met een ander doel. Met echt oprechte bedoelingen, over jullie heb ik het vanzelfsprekend niet. Ik heb het over de mensen die hier zijn wie ze willen zijn, omdat ze niet willen benoemen waar het echt om gaat.
Durf gewoon te zeggen dat het je niet echt gaat om de gevoelens van de sub maar dat je in iedere sub een potentiële sekspartner kunt vinden waarmee je mag doen wat je eigen partner niet wil. Durf gewoon te zeggen dat het je gaat om de spanning, dat het er niets mee te maken heeft dat je eigen partner je bdsm verlangens niet begrijpt want zou deze je verlangens wel begrijpen dan had je een probleem. Durf dat eens te benoemen, durf gewoon te zeggen wat de echte intenties zijn.
Dat zou pas een eerlijke dans zijn, dan zou ze weten wat het werkelijke doel van de paringsdans was, en kreeg ze de keus om weg te fladderen.
My Secrets 