Was zij mij

Onverwachts, kwam ze dichtbij. Ongekend intens was haar delen. Haar beleven vurig en ongeremd, was zij mij? Was ik haar?

Ik lees de woorden, beelden komen tot leven. Ik zie met afstand dat wat echt was, wat ik heb beleefd, waar ik van genoten heb, waar ik wilde zijn.

De connectie met het meisje in mij komt even tot leven, ik merk haar verwarring op, haar dwalen in deze ruimte die de hare niet is.

Ik zou haar willen koesteren, vertellen dat het wel weer komt. Dat er wel weer een moment komt waarin ze mag zijn, het ongeremde meisje dat ze is.

Maar ik zie haar verwarring, hoe vreemd dat ook is aangezien zij deel van mij is.

Ik voel haar dwalen, de kracht van haar onvervulde verlangens. De woorden lezend van wat zo volledig haar moment was komt binnen, ongenadig hard. Ik weet niet hoe haar hierin te beschermen, ik weet niet hoe haar te behoeden voor het gemis dat zij hierdoor ervaart.

Terwijl ik haar worsteling zie ervaar ik de mijne, zij en ik zijn één, iedere strijd is een deeltje van een complete storm die in ons binnenste woedt.

Waar zij nu worstelt met terugzien van wat ze gaf, hoe ongeremd en puur ze durfde te zijn, worstel ik met haar puur en ongeremd zijn. Met de wetenschap dat zij zo kan geven, zo kan zijn, zo deel van mij is.