Zo graag wil ze weer dansen, gedragen door het onzichtbare geluid. Gevangen in het web van onduidbare Dominantie.
Nu realiteit zichzelf op de voorgrond heeft weten te manoeuvreren is er even geen ruimte voor haar, dus houdt ze vast aan haar herinneringen. Koestert ze de momenten van het pure zijn, probeert ze de frustratie van niet kunnen zijn los te laten. Danst ze eenzaam in haar gedachten maar wél met een glimlach omdat ze zich nog steeds gedragen weet.
Gedragen door jouw liefde, gedragen door jouw leiden, gedragen door jouw Zijn.
Ze weet zich gekoesterd in jouw delen, en al zijn de randjes van alles dat ze mist nu even meer dan scherp, ze kan zich soms er niet van weerhouden om eventjes met haar vingers de ruwe randen aan te raken. De scherpte van gemis te voelen, zich laten verdrinken in de kolkende werveling van intens missen. Want missen laat haar weten wat in haar leeft, en in momenten dat realiteit haar wegtrekt van al dit voelen, beleven en zijn …heeft ze het zo hard nodig te weten dat ook zij mag zijn. Dat haar moment weer zal komen, dat ze weer zal mogen dansen op de klanken van jouw nemen.
Tot dan, danst ze in stilte, op de muziek van herinnering, op de tonen van mijmeringen opdat deze het gemis overstijgen.
Zinnestrelend 