De opmerkzame lezer heeft ervaren dat ik me in mijn schrijfsels kan laten leiden door scherpte en door schoonheid. Onlangs zag ik hoe een andere schrijver, die deze bijzondere combinatie weet te beheersen, bekritiseerd werd op zijn scherpte. Sommige lezers zagen liever alleen de schrijfsels die voortkwamen uit schoonheid, of die schoonheid via het woord wisten te eren.
Ook ik heb al eens de vraag gehad waarom ik mijn scherpere schrijfsels plaats, eigenlijk verbaasd zo’n vraag me. Niemand vraagt me namelijk waarom ik mijn mooie schrijfsels plaats, die worden gelezen, daar wordt op gereageerd, die worden beloond met een aanbeveling. Zij hebben een erkende status, de scherpere schrijfsels daarentegen lijken een twijfelachtige status te hebben.
Waar komt de tegenstelling vandaan om beide kanten met schrijven te belichten, vroeg ik mijzelf net af. Voorheen schreef ik overwegend vanuit gevoel, een heel, heel enkel keertje stond ik mijzelf toe om te schrijven vanuit een andere kant, de meer scherpe analytische kant die niet bang is haar visie en mening te uiten.
Dat heeft me op dit platform overigens ooit bijna een ban voor leven opgeleverd, niet iedereen weet waarheid te waarderen zullen we maar zeggen
Voor mij is het schrijven vanuit beide kanten de uitkomst van een groei in mij, de bijna gefragmenteerde deeltjes van mijn gecompliceerde persoonlijkheid hebben zich vermengd tot een helft en wederhelft, Yin en Yang als je het zo noemen wilt, Licht en Donker gaat me iets te ver want dan zou ik moeten kijken welke kant Licht en welke Donker mag zijn.
Als mens zijn we geneigd om Licht te ervaren als prettig, verruimend, verrijkend en Donker als zwaar, duister, vernauwend. Dat zegt iets over ons zelf, want Donker is ruim én is ruimte.
In het donker kan ik eindeloos dwalen zonder gestoord te worden door vergezichten aan de horizon, in het licht kan ik worden verblind door de kracht van licht. In het donker moet ik soms tasten waarmee ik word gedwongen te vertrouwen op mijn instincten en intuïtie.
Op een bdsm platform aanwezig zijn is soms als lopen in het donker. Het is een kwestie van op de tast je weg vinden, vertrouwen op je intuïtie. In het verleden heb ik met vallen en opstaan mijn weg gevonden, veel van wat ik nu schrijf wordt getriggerd door wat ik nu zie en wat ik in het verleden zelf heb meegemaakt. Ik zou een boekwerk kunnen schrijven over wat ik hier heb meegemaakt, maar ik heb niet de behoefte een boek te publiceren. Ik verdwaal liever in losse draadjes en dwalingen en geef de lezer de keuze wel of niet te lezen.
Dus ik schrijf geïnspireerd door wat ik tegenkom, en dat ik dan soms wat meer scherpere schrijfsels schrijf zegt misschien nog wel het meest over wat hier is tegen te komen. Of het zegt iets over mijn beperking om alleen schoonheid en puurheid in delen te kunnen vinden
My Secrets 