Verdwaald in Illusies

Verdwaald in de illusies van zelfgekozen niet bestaande idealen. Klaarblijkelijk is dat een wereld die velen verkiezen boven de nuchtere, en misschien zelfs wel ontnuchterende werkelijkheid.

In hun ivoren torens delen Dominante heerschappen wat zij in een vrouw zoeken, de idealen gaan voorbij iedere denkbare horizon, ze gaan voorbij niet bestaande werelden.

Ik lees dingen die ik niet begrijp, wellicht ben ik te aards voor deze hogere idealen. Ik zie iemand stellen dat ‘Pas als hij weet wie zij is hij de vorm zal kiezen die bij haar past’. Op zo’n moment jeuken mijn vingers, ben ik al bijna in mijn toetsenbord geklommen om te laten weten hoe intens jammer ik het vind dat een advertentie tekst die veelbelovend begon wordt afgebroken met een dergelijk aanmatigende zin.

‘Pas als ik weet wie jij bent zal ik de vorm kiezen die bij jou past.’…ik heb die woorden geprobeerd tot me door te laten dringen. Getracht voorbij mijn weerstand te kijken, natuurlijk weet ik waar mijn weerstand door gevormd wordt. Door de wetenschap dat ik niet pas in een vorm die door een ander bedacht is, het enige dat daarin past is een leeg omhulsel dat reflecteert wat de ander wil zien. Dat laat niets zien van mijn ware schoonheid, het spreekt niet de taal van mijn echte geven, het ademt niet de diepte van mijn pure kern.

Is het ooit bij hen die deze gedachten aanhangen (de vorm kiezen die bij haar past) opgekomen dat je daarmee de pure kern opzij schuift? Is er bedacht dat dit behalve aanmatigend ook nog eens een enorm naïeve gedachte is te denken dat je ooit weet wie zij is? Slechts wanneer zij zonder dimensie zou zijn is het wellicht een haalbaar gegeven, dan kun je weten wie zij is.Nu heb ik geen idee of er subs zonder dimensie bestaan, ik ken ze namelijk niet, en ik behoor tot de multidimensionale generatie. Dat deze menig Dom angst kan aanjagen ben ik mij bewust, daar komt dan misschien dat mechanisme wel uit voort. De angst om in de diepte van een dimensionale sub te kijken wakkert vreemde mechanismes aan bij Dominanten. Zoals het mechanisme om te willen vormen, om vorm te geven passend bij wie zij is. Waarmee wordt geïmpliceerd dat er altijd een soort eindsituatie in kaart te brengen is, leer de sub kennen, weet wie ze is, en je kunt vorm gaan geven aan de D’s.

Dat je elkaar moet leren kennen is een feit, dat je elkaar nooit echt leert kennen ook. Waarom dit laatste genegeerd wordt weet ik niet, ik verbaas me er iedere keer weer over. Over teksten en advertenties die ik lees die impliceren dat een Dom in staat zou zijn een sub beter te leren kennen dan haar zelf, over teksten waarin wordt weergegeven dat een Dom de richting bepaalt gebaseerd op wat de sub nodig heeft. Zelden zie ik dat terug in de realiteit, wat ik overwegend zie zijn manipulatieve spelletjes die gespeeld worden, het spel is de uitdaging, niet de sub, niet de mens, niet de interactie in de relatie.

Er wordt geschermd met reflectie, de reflectie verblindt de sub zodat zij meent te kunnen zien wat zij zoekt en nodig heeft. En de subs…laten zich graag verblinden.

Ook ik heb me daar schuldig aan gemaakt, de illusie van de Dom op het witte paard is hypnotiserend, sommigen weten precies de juiste woorden te gebruiken. Hoe beter de woorden klinken des te meer gealarmeerd raak ik doorgaans (ja dat was een proces van veel vallen en opstaan).

Liever ga ik voor de echte mens, laat mij maar gewoon zien wie je bent. Durf mens te zijn, durf aan te tonen dat je feilbaar bent, dat je geen illusies najaagt en durf toe te geven dat je geen idee hebt wat een sub zoekt en nodig hebt omdat je weet dat ieder mens, en dus ook iedere sub, anders is.