Ze dwaalt, haar vingers glijden langs het oppervlak van waar eens beleven was.
Een dun laagje stof verbergt de glans, die eens reflecteerde wat nu zo ver weg lijkt.
Ze luistert, het ongesproken fluisteren zucht het stil verlangen.
Ze weet, het stille verdriet dat in haar doolt.
Stil…in haar beweging, in haar smachten, in haar geven.
Ze doolt, gedachten halen terug wat realiteit aan glans verloren heeft.
De stilstaande beweging wordt een ondoordringbare muur, donkerte verhindert het zien.
Ze voelt, het eens zo tastbare smachten verdwijnt in een donkere nacht.
Ze laat los, stilte ademt meer warmte dan verlangen naar geborgenheid.
Stil…in haar dwalen, in haar verlangen, in haar Zijn.
Zinnestrelend 