Gelijkwaardigheid, een vreemd woord binnen een D’s context.
Althans die indruk krijg ik soms wanneer ik lees met welke motivatie anderen contact zoeken met iemand om bdsm te beleven.
Uitspraken als ‘ik kan dit niet met mijn vrouw beleven,want dan zou ik haar niet meer kunnen respecteren’ , of ‘mijn partner is dominant maar omdat we een gelijkwaardige relatie hebben als levenspartner kan hij niet mijn Dom zijn’, die uitspraken klinken mij erg wereldvreemd in de oren.
Laat ik vooropstellen dat ik niemand veroordeel, ik respecteer ieders keuze maar ik heb wel mijn eigen mening over de in mijn ogen vreemde maatstaven die erop nagehouden worden.
Ik ben er ooit achtergekomen dat ik niet goed was in het aangaan van een D’s met een getrouwde D (let wel, een die niet mij getrouwd was) die zijn relatie met mij verzweeg voor zijn levenspartner. Het bleef maar spoken in mijn hoofd, hoe kan ik iemand vertrouwen die iets verzwijgt voor de vrouw van zijn leven? Hoe kan ik mij overgeven aan iemand die een dubbelleven leidt, welk dubbelleven wordt er voor mij verzwegen?
Dit belemmerde mij in mijzelf kunnen zijn, en uiteindelijk heb ik voor mezelf toegegeven dat ik het niet kan. Noem het veroordelend, oneerlijk, hypocriet is me ook wel eens verweten (al begrijp ik nog altijd niet waarom want ik ben de ketel niet en evenmin de pot), maar ik leef graag volgens waarden en normen waar ik mij prettig voel.
En waar ik me niet prettig bij voel is de gedachte dat eerlijkheid een variabele is.
Iets dat ingezet wordt met de intensiteit die de situatie (of relatie) vereist. Bij moeders de vrouw een beperkte eerlijkheid, bij de sub als minnares een grotere eerlijkheid. Voor mij is dit onbegrijpelijk, eerlijkheid is geen variabele, geen percentage van 100%, maar hierin voel ik mij soms echt compleet wereldvreemd.
De mannen die met mij contact zochten, bdsm wilden beleven, een D’s wilden aangaan en ja eerlijkheid gebied mij ook te zeggen de mannen met wie ik bdsm heb beleefd en de mannen met wie ik een (al dan niet van (erg)korte duur) D’s heb beleefd, die er een dubbelleven op na hielden verweten mij dat ik er moeite mee had hen te vertrouwen. Want naar mij waren ze eerlijk en oprecht, dat ik struikelde over het gebrek aan openheid en eerlijkheid richting hun levenspartner werd me verweten. Dat dit voor mij het hele aspect vertrouwen kleurde werd niet begrepen, wat ik achter wel begrijp. Want ik denk zodra je dit begrijpt je een probleem zult hebben met je eigen keuzes.
Waar ik echt niet mee uit de voeten kan is het het verschil in de waarde van gelijkwaardigheid. ‘Ja ik respecteer jou als sub, met mijn vrouw zou ik dit nooit kunnen delen want dan zou ik haar niet meer respecteren’…
Dat zegt iets over het (gebrek aan) respect richting mij, en met alle respect…dan gaat er een deur dicht, niet een beetje maar overduidelijk dicht.
Om dan over het geen D’s aan kunnen gaan met iemand omdat hij/zij gelijkwaardig is maar te zwijgen. Dat klinkt voor mij als een soort vreemde vertaling van ‘ik wil alleen bdsm met iemand die ik niet als mijn gelijke kan of hoef te zien’
Ik zie zoveel, ik ze mensen met elkaar omgaan op manieren die ik niet begrijp. Ik zie manipulatie versus naïviteit, geprojecteerd of fake respect versus oprecht respect, misleiding versus de prins-op-het-witte-paard syndroom. Begrijpen zal ik het nooit, en andersom begrijpt menigeen mij niet.
Gelukkig ben ik getrouwd, met een man..die mij respecteert, als zijn vrouw, en delen we een D’s, waarin we gelijkwaardig zijn.
Gelukkig is mijn overgave een puur iets dat ik geef omdat het in mij leeft, omdat het gevoed wordt door de interactie die onze relatie kenmerkt. We zijn elkaars gelijken, we zijn elkaar waardig, we zijn elkaars balans en disbalans, we zijn samen het geheel.
My Secrets 