Kwetsbaar is ze, ik voel haar aanwezigheid. Zo lichtgeraakt kan ze zijn, ik ben haar muur en zij verschuilt zich in mij. Soms gluurt ze tussen de kieren door, ik voel haar blik, ze staat me toe, soms, om met haar meekijken. Soms zit ze ineens voor de muur, een ineengedoken figuurtje dat met nieuwsgierige blik naar de wereld kijkt. De zeldzame momenten dat ze zich echt veilig voelt tekent ze haar dromen op de muur, kleuren haar verlangens de horizon die zij ziet.
In die momenten is het of haar breekbaarheid mij breekt, ik voel de fragiliteit van het glas, zo dun, zo breekbaar, zo helder. Ik wil haar omarmen, haar in haar oor fluisteren dat ze beter achter de muur kan blijven. Want ik weet, vroeg of laat is er iets in mijn wereld dat haar raakt.
Een botte opmerking waar ik mijn schouders bij ophaal, die haar raakt en maakt dat ze verdrietig wordt.
Haar verdriet is het mijne, ik zou haar in mijn armen willen nemen en behoeden voor alles dat haar raken kan. In feite is dat wat ik doe maar ik weet dat het niet is wat zij nodig heeft, zij zoekt die sterke armen waar ik in schuilen mag. Soms wanneer ik me laat dragen door die sterke armen, wanneer ik me laat domineren, wanneer ik me laat nemen, heel soms zie ik haar. Neemt zij plaats, is zij het die ervaart. En altijd is er het onvermijdelijke moment dat volgt, soms een uur later, soms een dag, soms is het zo over, soms duurt het lang.
Dit keer duurt het lang. Haar kwetsbaarheid is door mijn muren gesijpeld, de hardheid is uit mijn muur. De harde stenen laag is poreus geworden, er is weinig nodig om de muur omver te tikken. Dus trek ook ik me verder terug, samen met haar, tot de stenen hun hardheid weer hebben hervonden.
Zinnestrelend 