Verlangen naar pijn smoort de wens tot overgave.
Mijn lichaam stil, in afwachting, trillend verlangen fluistert een stille schreeuw.
‘Geef me de pijn’ smeekt ze woordloos. Mijn lichaam spreekt.
‘Laat me niet smeken’ denkt het voelen. Mijn lichaam spreekt.
Een eerste slag, een zucht ontsnapt mijn lippen, verlaat mijn lichaam en hangt als stille getuige in de ruimte.
Een tweede slag, een zacht gegrom. De pijn werd verwelkomd met een ademloze stilte.
Mijn lichaam danst, één met de eigen beweging, zwevend op de stilte, woordloos in de ruimte.
Ruimte in de woorden die geen weg meer vinden.
Een nieuwe slag, een striem blijft achter, een trage glimlach krult mijn lippen.
Een nieuwe dans, je stem deint in een verte die mijn horizon niet bereiken kan.
Mijn lichaam spreekt.
De wens naar overgave smoort het verlangen naar pijn.
Ongekende stilte deelt mijn geven, in stilte ontvang ik, in gedachten omarm ik, slechts een zucht ontsnapt mijn lichaam wanneer een nieuwe dans me meevoert.
Zinnestrelend 