Puzzelstukjes

Vele puzzelstukjes dwarrelen, ik grijp ze, bekijk ze. Stukjes verleden, oud verlangen, nieuw verlangen. Herinneringen, onrust, twijfels. De wens opnieuw te beleven, oude kaders, nieuwe kaders.

Alles wordt opnieuw gedefinieerd, het is geen keuze. Ik moet alles opnieuw definiëren ik luister naar mijzelf. Ik kijk terug, weken geleden alweer…ik zie het meisje, wat onzichtbaar blij huppelde, ze was weer gezien…door háár meneer. Mijn fantasie maakte overuren, en de frustratie was nog altijd dezelfde. Geen prettige ontladingen in mijn eigen wereld, in de vertrouwde slaapkamer waar we zovele jaren zoveel momenten deelden. Koffie momentjes in de ochtend, slaperige ochtendmomentjes met de katten op bed.Sinds jouw vertrek mijden ze mijn kamer, een enkele keer ligt er eentje te slapen wanneer ik er niet ben maar er zijn geen spinnende ochtend bezoekjes meer geweest.

Je zou naar mij toe komen, een paar dagen. Ik was eerder bij jou, verbijsterde mezelf met mijn eerlijke vraag en wens om ook iets niét bdsm te doen. Was het kader net bekend was ik alweer bezig deze te verschuiven, het voelde breekbaar en goed. Ik tekende de lijntjes iets buiten het eerder geschreven kader. Een dag samen, bekende patronen in een nieuw licht. Kwetsbare stappen in een fragiel nieuw spoor. Ik vroeg me af hoe ooit te kunnen verwoorden hoe complex het opnieuw openstellen voor een ex partner is. Hoe verwarrend acht jaar verleden de verstarde beweging openbreken. Ik wist niet meer hoe te bewegen, was het goed als ik je hand vast pakte? Mocht ik mij de zo vertrouwde zorg aan laten leunen wanneer na een dag slenteren mijn lichaam op was? Hoe beweegt deze nieuwe beweging? Zijn de scharnieren de schakels uit de oude machine, of is alles vervangen?

Ik mijmer terwijl ik mijn bed verschoon en plotseling word ik overmand door heftige emoties. In de vele keren dat ik mijn bed verschoonde sinds jouw vertrek zijn er niet zulke emoties geweest. Ik had uitgeschakeld, mijn slaapkamer die onze kamer was geworden, waar we zovele momenten beleefd hadden, was een kamer geworden. Ik sliep er als ik op was, ik lag er wakker wanneer gedachten me niet met rust lieten. Ik had alles verbannen wat me aan jou en onze momenten samen herinnerde. En nu…stond ik jouw kussen op te schudden en ineens brak ik. Maanden van intense pijn drongen zich aan mij op, was dit verraad, was er verraad, welk verraad. Dat ik mijn deur weer voor je open stel, is dat verraad? Wie werd er dan verraden…

De eerste nacht weer samen in mijn bed, ik lag vele uren wakker. Over de drempel in jouw nieuwe leven stappen was één paadje, dit was een totaal andere. Jou weer toelaten in mijn leven, de kaders mengden zich. Het kader D’s en het kader leven, het kader ex man en nieuwe partner. Ik gooide de potloden weg, ik stopte met uitzetten van de lijntjes.

Een groot veld voor me, een groot veld achter me en het enige houdvast dat er is zijn mijn eigen gevoelens, grenzen en wensen. Ik droog mijn tranen, schud je kussen nog een keer op en bedenk met blij gevoel dat we morgenochtend een koffie moment samen hebben.

De volgende ochtend wandelt onze oude poezendame de slaapkamer op, ze loopt rond het bed, kijkt naar jou, weet zich met één sprong in ons midden te nestelen waar ze zich al spinnend oprolt. Ik spin in gedachten met haar mee terwijl ik mij tegen jou aan nestel, in het nu, dit moment, los van het veld voor me, los van het veld achter me.