Vast, gebonden, niet in staat te bewegen.
Zo voelt het, wanneer jij me vertelt mijn handen ergens te houden.
Ik leg ze neer, ze blijven liggen. Zijn er dan geen impulsen? Natuurlijk wel, ik kies er alleen voor ze niet te volgen.
Soms breekt een prikkel door die impuls, mijn handen bewegen en in diezelfde flow bewegen ze terug. Alsof een magneet ze terughaalt.
Af en toe is de impuls de beweging, mijn handen leven een eigen leven en zijn doof voor jouw woorden.
Dat is geen rellen, dat is een reflex die zich niet laat sturen. Het is niet altijd wat ik wil, maar ik ben natuurlijk ook niet perfect.
Vast, gebonden, niet in staat te bewegen.
Zo voelt het, wanneer jij me vertelt niet te bewegen, stil te liggen. De stilte daalt neer, klinkt door in mijn lichaam, emotie, mijn hoofd.
Ik geef eerlijk toe, niet bewegen is moeilijker.
Soms is de impuls om te bewegen een automatisme, ik ben me er niet van bewust, andere keren ben ik verankerd aan het stil liggen.
Wordt het stil liggen mijn stilte, mijn stilte is het liggen, mijn lichaam is ver van stil en toch..ligt mijn lichaam stil.
Want jouw woord is gelijk een boei
Gelijk een touw
Is de stilte.
Mijn stilte is de dans
Beweging in haar eigen zijn
Is de jouwe.
Zinnestrelend 