Ze legt me aan banden, zonder compassie. Ze dwingt me te schikken in de beperking die zij mij oplegt. Ik verfoei haar.
Ze bindt me, emotieloos. Haar wil wordt de mijne, laat mij weinig anders keuze dan te accepteren de ruimte die zij me overlaat. Ik geef me over.
Ze put me uit, keer op keer. Haar nemen wordt mijn geven. Ze eist volledige overgave, ze zet de kaders van mijn bestaan.
Ze is mijn schaduw, volgt me ten alle tijden. Ziet me, stuurt me, legt me vast, wanneer het haar schikt.
Ik verfoei haar.
Deze Chronische Vermoeidheid.
Zinnestrelend 