Verdriet kijkt me aan, peilloze diepte reikt tot in een ongekende verte. Talloze schakeringen kleuren de wens tot overgave. Haar wens een stil gefluister, gehoord maar niet gegrepen. In haar geven een leegte gevuld met verdriet. Geborgen in lege armen ligt verlangen te mogen zijn, tijd reist niet mee, beleven staat stil. Ongeremd voelen dwaalt… Lees meer Gevangene van mijn Verlangen
Kwetsbaar is ze, ik voel haar aanwezigheid. Zo lichtgeraakt kan ze zijn, ik ben haar muur en zij verschuilt zich in mij. Soms gluurt ze tussen de kieren door, ik voel haar blik, ze staat me toe, soms, om met haar meekijken. Soms zit ze ineens voor de muur, een ineengedoken figuurtje dat met nieuwsgierige… Lees meer Tekent ze dromen op de muren
Verlangen naar pijn smoort de wens tot overgave. Mijn lichaam stil, in afwachting, trillend verlangen fluistert een stille schreeuw. ‘Geef me de pijn’ smeekt ze woordloos. Mijn lichaam spreekt. ‘Laat me niet smeken’ denkt het voelen. Mijn lichaam spreekt. Een eerste slag, een zucht ontsnapt mijn lippen, verlaat mijn lichaam en hangt als stille getuige… Lees meer Het stille smeken
Vele puzzelstukjes dwarrelen, ik grijp ze, bekijk ze. Stukjes verleden, oud verlangen, nieuw verlangen. Herinneringen, onrust, twijfels. De wens opnieuw te beleven, oude kaders, nieuwe kaders. Alles wordt opnieuw gedefinieerd, het is geen keuze. Ik moet alles opnieuw definiëren ik luister naar mijzelf. Ik kijk terug, weken geleden alweer…ik zie het meisje, wat onzichtbaar blij… Lees meer Puzzelstukjes
Ooit schreef ik ‘Leven is het Zijn in jezelf toe durven laten’ wat is het verdomd moeilijk, complex en verwarrend om mijn Zijn toe te laten. Ze grist, ze graait, ze sist, ze gromt. Ik loop achter, ik loop mezelf achterna. Wanneer ik de ene emotionele achtbaan gehad heb vlieg ik door de volgende in.… Lees meer Leven is het Zijn in jezelf toelaten
Ze zet de toon, maakt noot voor noot haar eigen compositie. Ze leidt de dans, ik kan haar slechts volgen. Ze zet mijn dwalen naar haar hand, creëert paden waar het onbegaanbaar leek te zijn. Haar lijden is mijn muze, mijn weerstand haar grootste uitdaging. Haar dwalen is mijn dolen, mijn dwalen is haar genot.… Lees meer Haar lijden is mijn Muze
Ze legt me aan banden, zonder compassie. Ze dwingt me te schikken in de beperking die zij mij oplegt. Ik verfoei haar. Ze bindt me, emotieloos. Haar wil wordt de mijne, laat mij weinig anders keuze dan te accepteren de ruimte die zij me overlaat. Ik geef me over. Ze put me uit, keer op… Lees meer Ik verfoei haar, zij bindt mij
Vast, gebonden, niet in staat te bewegen. Zo voelt het, wanneer jij me vertelt mijn handen ergens te houden. Ik leg ze neer, ze blijven liggen. Zijn er dan geen impulsen? Natuurlijk wel, ik kies er alleen voor ze niet te volgen. Soms breekt een prikkel door die impuls, mijn handen bewegen en in diezelfde… Lees meer Stil
