De diepte die ik in onze laatste momenten van delen heb beleefd is ongekend. Ik wil haar zo graag in woorden vangen maar ik kan de woorden niet echt vinden. In de aanloop voor ons weekend heb ik een aantal dingen bij mijn partner neergelegd, onder andere dat ik gevoelig ben voor sommige patronen die ontstaan en hoe gek ik ook ben op zijn zelf gemaakte paddle’s, ik heb hem gevraagd om ook eens aandacht te besteden aan de overige slag attributen die we rijk zijn. De avond voor we weggingen liep ik op onze slaapkamer rond terwijl hij onze bdsm speeltjes aan het inpakken was, de la was zo goed als leeg en daar lag de korte single tail. Die we eigenlijk bijna niet gebruiken omdat deze behoorlijk heftig is, spontaan nam ik hem op en gaf aan hem met de woorden ‘neem die ook maar mee.’
In ons weekend tijdens een meer dan heftig spel bewerkte hij mijn rug met een aantal stroken wepen, naar mijn idee sloeg hij zoveel harder dan hij ooit had gedaan (wat zeker effect had op mij) en op een bepaald moment nam hij de single tail en gebruikte deze. Het verschil in sensatie tussen de stroken zwepen en single tail kan ik niet uitleggen, beide hebben zo’n andere impact op me. De stroken zwepen kunnen bij het zien zowel een glimlach als vage onrust oproepen, de single tail boezemt angst in. Ik weet hoe vreselijk venijnig deze kan zijn, een goede slag kan me op mijn knieën krijgen en voor de trotse masochist in mij is dat een enorme impact.
Na een aantal slagen met de single tail op mijn rug liet hij me omdraaien, het idee van de single tail op mijn borsten (en zeker in de buurt van of op mijn tepels) kan me spontaan bij een emotionele grens brengen. Ik sprak in gedachten mezelf moed in en bleef dapper staan, mijn armen boven mijn hoofd, mijn blik in zijn ogen geboord.
Waar precies de eerste slagen neerkwamen herinner ik me niet meer, maar ergens werd mijn rechter tepel geraakt en ik zakte spontaan door mijn knieën. De pijn was immens, brandend, fel. Ik was huilend in elkaar gedoken, ik wilde die pijn niet, ineens drong de angst voor de single tail volledig tot me door. Hij zei me weer te gaan staan, ik zocht naar een sprankje moed om weer te gaan staan en het was alsof bij de gedachte aan weer te gaan staan alleen al ik de single tail weer zag (en voelde) neerkomen en ik weer ineen wilde duiken. Zoveel ging er door mijn hoofd, zoveel ging er door mijn lichaam, en toch wist ik de moed te vinden om weer overeind te gaan staan.
Terwijl de tranen nog over mijn wangen stroomden keek ik hem aan, ik moest alles in mijzelf aanspreken om daar zo voor hem te staan. Door de adrenaline was mijn rechterbeen gaan trillen, ik probeerde dit te onderdrukken. Door de heftige impact was mijn bekken gaan opspelen, ik onderdrukte ook dat. Ik wilde me achter geen enkel iets verschuilen, zelfs niet als het rechtvaardig was geweest omdat de beperking van mijn lichaam nooit een excuus is (en zeker niet zo gezien wordt door hem).
Ik stond daar, doodsbang voor een nieuwe slag van deze vreselijke zweep. En terwijl de tranen bleven stromen sloeg hij opnieuw, ik bleef staan. Hij zei ‘nog drie’ en sloeg de eerste tien centimeter onder mijn borsten, de tweede net onder mijn borsten en de derde op mijn tepels. Ik herinner me van dit stuk niets meer, ik heb het net aan hem gevraagd. Ik ben blijven staan (herinner ik me ook niet) en daarna heeft hij me meegenomen naar een stoel waar we het spel hebben vervolgd (waar ik ook niets meer van kan herinneren op dit moment).
De dag erna was er ergens een moment waarop hij een aantal spanking attributen had klaargelegd, ik stond voorover gebogen bij het aanrecht en zag één voor één deze attributen neergelegd worden, ook de single tail werd daar kort onder mijn neus neergelegd. Ik schoot bijna een hyperventilatie in zo heftig reageerde mijn lichaam bij het zien, ik dwong de opkomende tranen terug, trots nam de overhand. Ergens later in dat moment heeft hij de single tail gebruikt maar die herinnering is ook weg.
Ik kan nog wel een tijdje doorgaan met schrijven over dit weekend want het was veel, heel veel. Maar op dit moment is dit stukje wat me het meest bezighoudt en boven kwam drijven, dus wilde ik het met jullie delen.
Zinnestrelend 