Dichtbij mocht ik komen, dichterbij dan misschien wel menigeen ooit geweest was. Haar kwetsbaarheid mocht ik oproepen, zijdelings aanraken, even laten staan omdat ik deze zo graag wilde zien, wilde vastleggen.
Haar vurigheid daagde mij uit, recht door me heen keek ze. Haar ogen gericht op een wereld die onzichtbaar voor mij was. Ze danste haar eigen dans, iedere beweging wist mij te boeien. De blik in haar ogen die ontelbare keren veranderde, ze toonde deze, gaf het mij. Ik was ontroerd, geboeid, gebiologeerd, zoveel woorden die geen eer doen aan wat ik voelde, die geen recht doen aan wat ik zag.
Betoverd was ik, iedere blik vertelde een nieuw verhaal. Ze nam me mee naar ongekende gebieden, ik zag wat ik zelf nooit kan delen, dat moment in overgave waarin ik alles geef en ben. Zij was, en ik mocht haar zien, mocht haar vastleggen. Ieder moment mocht ik vangen, vereeuwigen.
Ze was haar eigen beweging, gracieus en krachtig in ieder moment en ik was verbijsterd door wat zij in haar draagt en te geven heeft. Eén moment vergat ik waarom ik hier was, waarom ik in dit moment zo dichtbij mocht komen, moest ik mezelf dwingen de camera het werk te laten doen. In dat moment was ik sprakeloos, diep geraakt door haar schoonheid en wat zij te geven heeft.
Lieve en ontzettend mooie vrouw, dankjewel dat ik zo dichtbij mocht komen om jou te fotograferen in jouw vrouw zijn en de puurheid van je sub zijn. Ik ben nog steeds verwonderd 🙂
Zinnestrelend 