Soms kan ik heerlijk verdwalen in mijn eigen dwalingen van de dag, veelal word ik echter meegesleept door de dwalingen van de dag. Verlangen sluimert, de behoefte te mogen Zijn, de wens los te laten, ze zijn er. Ik hoor hun stille gefluister, ik voel hun zacht gekrabbel. Alsof ze zeggen willen ‘negeer mij niet’
Er zijn momenten dat ik me verdrietig kan voelen in mijn eigen dwalingen, zelfs al trekt de dag aan me en het lukt me om even mijn eigen ruimte te creëren dan kan juist dat het verdriet en gemis versterken. Dag na dag bij elkaar zijn, de connectie voelend maar gebrek aan privacy maakt dat er weinig meer mogelijk is dan het delen van een blik, het gevoel en woorden.
Mijzelf verliezen is geen kunst, ik kan mijzelf gedurende de dag verliezen in waar ik ben, of waar ik mee bezig ben. Het is de kunst van compenseren geworden, ik heb mijn eigen stilte plek gecreëerd, in die ruimte mag ik zijn. Is het goed, mag ik verdrietig zijn om dat wat niet is of niet kan zijn, mag ik verwonderd zijn om dat wat was en nog gaat komen, mag ik zijn..
En in dat zijn ontdekte ik onlangs dat ik veel meer miste dan ik door had, ik mis mijn dwalen in woorden. Nooit eerder heb ik maandenlang geen gedicht meer geschreven, ik kan het niet. Ik kom niet bij die specifieke stroom die ik nodig heb om de woorden te laten vloeien. En nu ik heel voorzichtig weer bij een andere stroming kom, waar woorden wel stromen, voel ik me naakt omdat ik nog steeds de connectie niet kan vinden. Ik neem het waar, ik zie en voel dat er iets stuk is. Het waarom is niet relevant, er is iets gebroken en ik mis wat ik vinden kon in het dansen met woorden.
Zinnestrelend 