In mijn gevoel is tijd geen omlijnd iets, ik zie één woord uit een eerder geschreven tekst voorbij komen en ik ben terug bij het gevoel van toen. Of dat nu twee dagen, twee weken of twee jaar geleden is, de connectie wordt gemaakt tussen gevoel en mijn woorden op het moment dat ik mijzelf toesta deze te laten stromen.
Dat heb ik gemist, meer dan ik aan mijzelf toe heb willen geven.
Mezelf ruimte geven te mogen Zijn wie ik ben…dat is een gedachte die de laatste tijd steeds vaker langs is gekomen. Er is ruimte voor, niet altijd, eigenlijk heel vaak niet als ik echt eerlijk ben, er is een diep verlangen om te mogen zijn. Ongefundeerd, ongestuurd, ongeleid..alhoewel die laatste misschien dan af en toe toch wel. Ik wil zweven, zwevend op woorden, gedragen door intens voelen, landen in mijn Zijn.
Soms lukt dat, vaak niet. De vraag is niet of dit mij ongelukkig maakt, het is een constatering. Ik leef van moment tot moment, ik ben me ervan bewust dat veel verdriet nog geen plekje heeft gevonden, ik weet dat de dagelijkse strijd zoveel energie bij me wegtrekt dat er nog minder ruimte over is om in het pure zijn te dansen. Ik heb onlangs weer mogen Dansen in Zijn, het was onwezenlijk mooi. De realiteit van alledag daarna maakt het als een droom die even passeerde en verlangen wist aan te wakkeren, dat is goed. Ook dat hoort bij mijn zijn, ook daar geef ik me aan over. Ik verzet me niet tegen de dualiteit van leven van alledag, ik wurm mezelf niet in onmogelijke posities om toch maar dat kleine stukje beleven te vangen.
Het is er of het is er niet, maar dat het er weer is dát is de grote verwondering waarmee ik naar mijzelf kijk. Alsof ik me niet bewust was van mijn eigen stilstaan…alhoewel, als ik eerlijk ben…dan wist ik het wel maar ik wilde het niet zien. Onlangs liet ik los, op vele fronten, en in dat loslaten ademde onverwachts een nieuwe dimensie.
Zinnestrelend 