Er huist een vreemde ontspanning in mijn lichaam. We liggen samen tegen elkaar op de bank, in ons favoriete boshuisje. Om ons heen zijn de sporen zichtbaar van ons bijzondere samenzijn. Er liggen touwen op een hoop op de salontafel, op de grond liggen twee riemen, op de eettafel liggen een aantal canes en de hard houten paddel. Op de stoel tegenover me zie ik een paar verdwaalde tepelklemmen…’heb je die gebruikt..’ vraag ik me af terwijl ik probeer me te herinneren of en waar je ze gebruikt hebt. Het beeld komt vaag binnen en wordt vrijwel direct weggeduwd door een alles overheersend gevoel van rust. ‘Ik voel me raar’, zeg ik tegen je, terwijl ik intens geniet van een slok rode wijn.
Ik voel me heerlijk gekoesterd onder het dekbed, ‘wat heb ik eigenlijk nog aan’, vraag ik me af en onderdruk de neiging om stiekem even te gluren onder het dekbed. Ik dwing mezelf stil te staan bij de woorden die net mijn lippen verlieten, waarom voel ik me raar, wat is de definitie van raar vraag ik me af en probeer bij mezelf naar binnen te kijken. Het is een intens gevoel van rust en balans, er is mijn lichaam, mijn voelen en mijn zijn en dat alles is van jou.
Wat een bijzondere rust geeft dat, is dat wat ik als raar bestempel misschien…ik hoor de vraag galmen in mijn hoofd en ze ebt weg voor ik grip op haar krijg en haar met jou kan delen. Je stelt een vraag, hij komt niet echt binnen, toch ben ik niet in subspace constateer ik. Daarvoor ben ik veel te helder, maar ik ben ook niet ver bij mezelf vandaan, wat een vreemd gevoel is dit toch.
Ik probeer te verwoorden wat het is dat ik voel, ik wil zo graag duidelijk maken aan je dat het anders is. Dat het een fijn gevoel is, dat het een vreemd en onbekend gevoel is maar vooral een heel erg fijn gevoel.
Dit omschrijft een klein stukje van mijn gevoel na ons weekend. Een weekend met intense momenten, rustige momenten. Ik heb genoten van ons samenzijn, van mezelf mogen zijn in alle facetten van mijn persoontje. Ik ben verbaasd, wederom, over de enorme kracht en overgave waarmee ik geef. Verbaasd over mijn lichaam, over de vanzelfsprekendheid waarmee het geeft, loslaat, toelaat, openstelt.
Daar waar ik anders een moeheid ervaar na zo’n intens weekend is die er nu niet, en ergens vertrouw ik dat niet. Verwacht ik een terugslag, is het heel erg raar om te voelen wat ik nu voel. Zo’n rust heb ik in jaren (zonder te overdrijven) niet gevoeld…wat een heerlijk gevoel.
Zinnestrelend 