Geknield

Geknield zat ik voor je, mijn hoofd licht gebogen. Slechts gekleed in een zwart kanten string, een smal halsbandje sierde mijn nek. Mijn handen rustten op mijn bovenbenen, de palmen geopend, sprekend van een overtuigde overgave.
In mijn rechterhand lag de dunne leren lus waaraan een dunne schakelketting, passend bij het sierlijke halsbandje.
Tijd was tijdloos geworden, hoe lang ik al zo had gezeten wist ik niet meer. De storm van gedachten was gaan liggen, een deken van berusting en verlangen lag om mij heen.Soms verstoord door een vlaag van onrust. Mijn lichaam welk een stil verlangen uitademde, mijn gedachten die doelloos kwamen en weer gingen.
Mijn ademhaling versnelde wanneer de onrust toenam,ik keek hoe mijn borsten op en neer rezen onder mijn vluchtige ademhaling. Mijn donker gekleurde tepels staken scherp af tegen de blanke huid.

In gedachten verzonken speelden mijn vingers met de dunne schakeltjes van de ketting. Ik liet ze over mijn vingers heen en weer rollen. Het licht van de kaarsen om mij heen werd weerkaatst in de dunne schakeltjes. Miljarden lichtstraaltjes braken uiteen in de palm van mijn hand.Ademloos keek ik naar dit bijzondere spel van licht.Bij elke beweging kreeg het luicht een andere dimensie, mijn vingers dansten met het licht.Een koude windvlaag liet me huiveren, gespannen omklemden mijn vingers de geschakelde ketting, ik weerstond de neiging om mijn hoofd op te tillen om je te zien lopen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik je dichterbij komen, ik boog mijn hoofd nog wat dieper toen je, zonder iets te zeggen, naast me kwam staan.
Je ging voor me zitten en nam mijn hand in de jouwe. Vinger voor vinger maakte je los van de ketting, je pakte de ketting op en legde deze naast je op de stenen vloer. Mijn hand had je al die tijd vastgehouden, teder masseerde je mijn vingertoppen. Je strekte mijn hand zodat de palm naar boven werd geduwd en de vingers iets naar beneden bogen. Met je nagel kraste je langs de lijnen in mijn hand. Ik hield mijn adem in, je zette je nagel iets dieper in de palm en ik beet op mijn onderlip om geen zacht protesterend kreetje te uiten. Ik verzette me tegen de drang mijn hand terug te trekken, mijn lichaam leek zich schrap te zetten om bij het minste of geringste terug te trekken. Hoe tegestrijdig met mijn verlangen om dit te ondergaan. In plaats van de volgende serie krassen die ik verwachtte streelde je zacht de binnenkant van mijn hand, met beide handen omsloot je mijn hand. Ik voelde de warmte die je handen uitstraalden, wat verlangde ik ernaar deze warmte op mijn lichaam te voelen. Je handen zacht strelend langs mijn borsten, je vingers spelend met mijn tepels. Je nagels die zacht krassend over mijn rug zouden gaan.Een zucht ontsnapte aan mijn lippen.Je stond op en trok mijn rechterarm iets naar voren, draaide mijn hand zodat de palm naar boven gekeerd was en je pakte het riempje van de grond. Als een waterval liet je de dunne schakels neerkomen op mijn handpalm, je legde de leren lus bovenop deze zilveren berg en zei: ‘Hou stil…’Gedachten en onrust namen bezit van me, ik probeerde me ertegen te verzetten. Ik vroeg me af hoe lang ik dit zou volhouden, het leek of mijn arm van lood was geworden. In gedachten hoorde ik de zilveren schakels kletterend neerkomen op de stenen vloer. Ik probeerde mij los te maken van deze gedachten, me los te maken van mijn arm. Alsof je wist wat ik deed liep je om mij heen en streelde zacht langs de binnenkant van mijn arm, diezelfde arm die ik probeerde stil te houden. Je kwam weer voor mij zitten, ik sloot mijn ogen.
Je pakte mijn linkerhand, opnieuw masseerde je eerst de vingertoppen, voelde ik de warmte van jouw handen tegen mijn koude vingertoppen. Je opende ook deze hand, net zoals je eerder met de rechterhand had gedaan. In de veronderstelling dat je opnieuw eenzelfde spel zou spelen ontspande ik. Je strekte mijn hand, de palm naar boven gericht en toen de rijzweep fel op mijn handpalm neerkwam trok ik in een reflex mijn hand terug. Ik bereidde mij voor op het geklater van de ketting die op de plavuizenvloer terecht zou komen echter ondanks de schrik en pijn lag deze nog steeds op mijn hand.
Het ijzer gaf niet langer meer een kille gloed af maar weerspiegelde de warmte in mij, de schakels waren warm en vochtig geworden. Nog altijd had ik mijn hoofd licht gebogen, een enorm sterke behoefte om je aan te kijken bracht hier verandering in. Langzaam volgde ik met mijn ogen je benen, je was nog altijd stil blijven staan, zodra ik mijn hoofd nog verder omhoog wilde doen voelde ik de druk van je hand in mijn nek. Je vlocht je vingers door mijn haar en trok mijn hoofd abrupt naar achteren. Tranen sprongen in mijn ogen en ik sloot heel kort mijn ogen. Nog verder trok je mijn hoofd naar achteren, geschrokken en verward keek ik je aan. Wat wilde je, ik had mijn ogen toch weer gesloten?
“Heeft mijn meisje het moeilijk?”, vroeg je met een vermaakte glimlach op je gezicht.
Ik knikte, lichtelijk buiten adem door het opvangen van de constante pijn die ik voelde daar je vingers nog altijd aan mijn haren trokken, ik een kramp in mijn nek voelde opkomen vanwege de onnatuurlijke houding waarin ik mij bevond. Plotseling, totaal onverwacht, streelde je mijn haren, met dezelfde hand die even daarvoor mij stevig had vastgehouden, me bewust makend van je doeltreffend handelen, je dominantie en overwicht op de situatie.

Tranen van ingehouden en opgekropte spanning zochten hun weg naar buiten, je trok mijn hoofd tegen je aan. Troostend legde je een hand op mijn hoofd, je andere hand voelde ik op de hand die ik nog steeds omhoog hield en waar de ketting in lag. Voorzichtig pakte je de ketting uit mijn hand, schakel voor schakel trok je hem omhoog. Je deed een stap naar achteren toen je de ketting helemaal omhoog gehaald had. Ik keek je aan, mijn gezicht nog nat van de tranen.
“Heb ik gezegd dat je me mocht aankijken”vroeg je. Beschaamd boog ik mijn hoofd, “Nee meisje,”zei je, “kijk me maar aan. Ik wil dat je mij aankijkt, ik wil de blik in je ogen zien wanneer ik je aan ga lijnen zodat je voor me kunt kruipen. Ik wil dat je weet door wie je aan de ketting wordt gelegd….”