Al jaren heb ik getwijfeld om deze stap te zetten, sommigen weten wellicht dat mijn grootste drempel een opgebouwde angst uit het verleden was. Ik ben er een aantal keren heel erg dicht bij geweest om toch te gaan, en telkens vloog de onrust me zodanig aan dat ik op het laatst toch afhaakte.
Dit keer had ik heel bewust besloten om eigenlijk niemand op de hoogte te stellen van mijn voornemen om te gaan, wel had ik een vriendin die er al tien jaar naartoe gaat en met wie ik een hele hechte band heb, gevraagd om (met mijn partner en mij) mee te gaan. Dat gaf mij een stukje extra veiligheid, en die had ik nodig wist ik.
In de loop van de middag vertrokken we richting Utrecht zodat mijn vriendin en ik in alle rust outfits konden bekijken, bespreken en natuurlijk uiteindelijk ook kiezen wat we aan zouden trekken.
Na een lekker rustig momentje om te eten vertrokken we richting Zaandam.
Eenmaal aangekomen zag ik buiten een oude bekende lopen, wat sowieso al een prettig gevoel geeft, en ook in de kleedkamers zag ik een zeer verrast en verbaasde blik toen ik door een andere lieve vriend herkend werd. Het was heel fijn om op die manier de eerste entree te maken.
Een omgeving zoals de Showboat is voor mij geen onbekend terrein maar nu was ik me heel erg bewust van mijn eigen kwetsbaarheid, waar ik deze in het verleden negeerde bleef ik me er nu bewust van. Daarin was ik ook in staat mijn grenzen te herkennen.
Het klinkt misschien heel erg vreemd voor diegene die mij een beetje (of meer dan een beetje) kennen, maar ondanks al mijn ervaringen blijft het naar buiten treden als sub (meer zichtbaar bedoel ik dan) voor mij een enorm grote stap. Ik ben daarin niet zo stoer en dapper als ik er kennelijk uit schijn te zien 🙂
Het over de drempel stappen van de ruimte naar de bar voelde letterlijk als over een drempel stappen. Ik was blij dat ik me kon verstoppen achter een grote grijze man en een lieve vriendin met een enorm sterke uitstraling, dat gaf mij ruimte om stilletjes de ruimte te betreden. Nu moest ik nog wel aan wat mensen voorgesteld worden maar dat op zich vond ik niet eng, ik ben netjes door mijn vriendin aan Mrs Manita voorgesteld, en aan een aantal kennissen van haar natuurlijk.
Wat later kwam een oud (ex) forumlid even met me babbelen, en gaandeweg ging ik meer ontspannen.
Oh dat vergeet ik helemaal te vermelden, al vanaf het begin droeg ik een collar en ben aangelijnd ‘meegenomen’. Dat gaf aan de ene kant een prettig gevoel maar het liet me ook gelijk zien waar mijn nogal sterke kwetsbaarheden liggen. Ik kan niet goed omgaan met mensen die dan grapjes maken in de trant van ‘zo mag je aan t lijntje vanavond’. Even kort door de bocht, ik vind dat ronduit denigrerend en ik vind het getuigen van geen respect (voor zowel eventuele nieuwelingen binnen het bdsm wereldje als voor subs).
In dat laatste heb ik dus ook gemerkt dat er mensen zijn die onderscheid maken in hun manier van benaderen van mensen, Dominanten en Switchen worden met een andere vorm van respect benaderd. Eigenlijk worden door sommigen subs zonder respect benaderd, en dat is iets waar ik mijzelf echt tegen moet wapenen op zo’n avond want daar ligt één van mijn kwetsbaarheden (weet ik nu).
Gelukkig was ik goed in staat me ervoor af te sluiten, ik heb de tactiek toegepast van niet reageren en negeren. Dat mag wellicht bot overkomen maar voor mij was het de enige manier om mezelf te beschermen tegen de impact van zulke reacties, daarbij zorgde het er ook voor dat ik dan verder door die mensen met rust gelaten werd.
Terug naar de leuke en positieve dingen. Ik heb enorm genoten van het kijken naar anderen, de wisselwerking zien en daarbij vond ik het ontroerend om te zien hoe een aantal Tv-dames hun vrouwelijke kant ruimte konden geven. Dat heeft me echt geraakt, ik kende dit stuk al uit de periode waarin ik nog wel eens uit ging naar de Same Place in Amsterdam (waar destijds best veel Tv-dames kwamen) maar ook nu weer raakte het iets in me. Natuurlijk waren er ook andere mooie wisselwerkingen om te zien en mensen blijven boeiend om naar te kijken.
Op een bepaald moment heb ik heel dominant mijn partner opdracht gegeven om aandacht aan mijn vriendin te geven 😉 en ben zelf de dansvloer opgegaan. In mijn eentje, met collar en boeien om, de ketting die aan de collar vast zat aan mijn pols. Zodra ik de dansvloer opging was er een soort beweging die ik nog t meest omschrijven kan als een aantal mensen die om mij heen zwermden. Dat is iets waar ik meestal snel door van slag raak, ik vind het niet prettig wanneer mensen ongevraagd zo dichtbij komen en het leidt er meestal toe dat ik me dan terugtrek.
In dit geval ben ik op de dansvloer gebleven, ik voelde de zorgzame blikken van mijn partner die in strijd met zichzelf was omdat hij overduidelijk de zorg voor twee dames had en mij niet zomaar eventjes kon redden wanneer iemand te dichtbij kwam.
Maar het voelde voor mij juist goed, en zeker ook als een overwinning, om daar alleen te staan.
Het was heerlijk om me mee te laten voeren door mijn eigen gevoel, ik was in balans met mezelf, en dan met name met de subkant in me. Het was niet de zelfverzekerde vrouw (die ik ook ben) die stond te dansen, maar het sub-meisje en dat was voor mij een heel bijzonder en speciaal moment.
Alles bij elkaar was het een erg bijzondere avond, ben ik heel blij dat ik ben gegaan en ik kijk nu al uit naar andere gelegenheden om naartoe te gaan.
Zinnestrelend 