Met al mijn geplaag de afgelopen dagen had mijn partner weinig motivatie nodig om mij te spanken. Soms is het lastig om een goed moment te vinden, een hectisch gezinsleven maakt het absoluut niet gemakkelijk om een rustig moment te vinden waarin zij niet thuis zijn, verlangen daarentegen kan me soms over een rand duwen. Dan is het moeilijke voor me om toe te geven aan verlangens, maar ook aan de spanking, en nog meer aan de emoties die daarin loskomen.
Maar onlangs hadden we een spanking beleving die zonder meer speciaal was, met name in mijn vermogen om me compleet over te geven aan het bijzondere gevoel dat de cane teweeg kan brengen.
Het was duidelijk voor me dat ik verlangde naar de cane, afhankelijk van mijn stemming en gevoelens kan ik een verlangen ervaren naar verschillende vormen van pijn, en soms echt specifiek naar het gevoel dat alleen de cane me kan geven. Zonder dat ik dit hoefde uit te leggen wist mijn partner dit, en reageerde er ook op.
De eerste tik werd door mij verwelkomd met een zucht van opluchting, vanaf die eerste tik was ook duidelijk dat dit een echte caning zou worden. Geen subtiele plagerijtjes eromheen, iedere slag werd met een ferme hand gegeven. Het is niet altijd makkelijk voor me om dat op te vangen maar deze nacht lukte me dat, sterker nog..ik had het nodig. Het gaf me geen ruimte om te dwalen en verdwaald te raken in het dwalen, hoe vreemd dat misschien ook mag klinken. Deze caning stelde me in staat om te dwalen maar nog altijd verbonden te blijven met de cane.
Na een paar tikken met de cane voelde ik het brandende gevoel op mijn billen sterker worden, en nog iets later voelde het alsof ik in brand stond. Soms hape ik naar adem, in stilte smeekte ik om meer tijd. Om de pijn op te vangen, me eraan over te geven. Ik mag dan masochist zijn, dat betekent niet dat het opvangen van de pijn die een cane geeft iets is dat ik zomaar eventjes doe. Mijn lichaam reageert op een natuurlijk, en impulsieve, manier om de pijn te vermijden, dus ik beweeg. Of zoals mijn partner het vaak zo mooi omschrijft, ik dans. In deze dans begint het zweven, ik ben minder gefocused op de cane, of de hand die de cane vasthoudt. De dingen die hij tegen me zegt drijven door de ruimte maar komen bij mij vaak niet meer binnen. Er is geen patroon in onze wisselwerking, het kan iedere keer weer anders zijn en mijn partner geeft me de ruimte om mee te gaan met de golven van wat ik in dat specifieke moment voel en nodig heb.
Dus de spankings die we beleven zijn zelden het zelfde en ik durf gerust te stellen dat ik mijn partner nimmer verveel met de diversiteit in mijn reacties, mijn verlangens, mijn uitingen, mijn zweven en mijn overgave.
Een aantal dagen geleden was het vooral zweven waar ik was, ik dwaalde naar mijn eigen werelden. Iedere keer dat de cane neerkwam op mijn billen was ik me ervan bewust, het feit dat ik dwaal of zweef betekent niet dat ik de pijn niet meer voel maar ik ervaar deze op een andere manier. Op een manier die me in staat stelt om me volledig over te geven aan de pijn, aan de hand die de cane vasthoudt, aan mijn partner.
Het is een overgave die op zichzelf staat en bijzonder is om te ervaren.
Zinnestrelend 