Winter

Een gewone ochtend.
Dromerig kijk ik naar buiten, herfstkleuren vermengd met beginnende winter.
In gedachten wandel ik door de sneeuw.
Lange leren jas aan, hoge laarzen en verder niets…

Alleen jij en ik weten dit, ons geheim.
We wandelen verder, hand in hand, stilzwijgend, genietend van de pracht om ons heen en in ons binnenste.
De opkomende zon kleurt de sneeuw zachtroze, tegen de lichtblauwe lucht tekenen zich de contouren van een klein stenen schuurtje zich af.

We kijken elkaar aan.
Ik voel hoe een warme kriebel zich nestelt in mijn buik. Mijn hand knijpt ietsje harder in de jouwe. Je blik verandert, je kijkt me vertederd aan en kust mijn voorhoofd.
Wanneer we voor het schuurtje staan blijf ik even stil staan.
Kijkend naar de witte wolkjes van mijn eigen adem, het verkleuren van de lucht, ik kan me er niet toezetten de drempel over te stappen. Wetend dat de magie en rust van dit moment dan verdwenen zijn en ik in een andere wereld stap.

Die andere wereld roept me, mijn eigen behoeftes en verlangens lijken al bijna over de drempel te zijn gestapt.
Jij staat achter me, loopt langs me heen en opent het kleine deurtje van de schuur.
Piepend en krakend gaat ze open alsof ze moeite heeft haar binnenste aan ons te laten zien.
Ik voel me bijna één met de schuur, ik vraag me af of ik mijn binnenste aan jou wil laten zien.
Nog steeds sta ik buiten, het is alsof de wereld stilstaat.
Je hoeft mij niets te vragen, ik hoef niets te zeggen.
Beide weten we, eenmaal over de drempel geef ik me over aan jou, laat ik controle los en open mijn binnenste voor jou.
Ik hoor hoe je heen en weer loopt, hoe je het schuurtje in je opneemt, kijkt welke mogelijkheden je er aantreft. Nog steeds sta ik buiten, het is alsof het blauw van de lucht zich vermengd met het blauw uit mijn ogen. Ik kan me niet losmaken uit dit geheel, voel me één met de plaats waar ik ben en wil de betovering niet verbreken.

Jij stapt weer naar buiten en kijkt me aan.
Niet vragend.
Niet dwingend.
Gewoon jouw blik, die zo vertrouwd is.
Ik pak je hand en stap over de drempel naar binnen.
Kans om om me heen te kijken krijg ik niet, ik voel hoe je van achter een sjaal voor mijn ogen bind.

Doodstil blijf ik staan, me afvragend wat er voor me staat of het veilig is een stap te zetten.
Ik besluit stil te blijven staan.
Jij loopt achter me weg, ik hoor het piepen en kraken van het deurtje, het is alsof ze met minder protest sluit dan ze zich opende.
Ineens lijkt de wereld buiten ver weg te zijn, ik probeer het beeld van net voor de geest te halen. Concentreer me op sneeuwlandschappen en gekleurde wolken in de lucht.
Onverwachts voel ik je handen op mijn schouders, je verteld me mijn jas uit te trekken.
Rillend laat ik mijn jas van mijn schouders glijden.
De kille lucht streelt mijn huid. Ik ril, van kou zowel als van verlangen aangeraakt te worden.
Het blijft stil.

Ik luister naar mijn eigen ademhaling, zoek naar de jouwe.
Even is er onrust, ik hoor je niet meer, ik voel je aanwezigheid niet meer.
In mijn binnenste begint het te draaien, ik herken het gevoel.
Berustend laat ik me meevoeren door het zwevende gevoel dat vanuit mijn binnenste omhoog zwelt.
Vanuit het niets weer jouw handen op mijn lichaam. Je streelt vederlicht mijn huid die door de kou toch al zo gevoelig is.
Ik kan de rillingen niet tegenhouden. Bijna kan ik je horen glimlachen wanneer je vraagt wat er is. Ik bijt op mijn lip, niet van plan iets te zeggen.
Je knijpt in één van mijn tepels en vraagt me nogmaals wat er is. Dit keer ligt er meer dreiging in je stem en ik weet dat je mijn neiging tot spelletjes spelen niet zal tolereren dit keer.

Fluisterend zeg ik dat ik ’t koud heb. Hierop antwoord jij dat je daar wel een oplossing voor hebt.
Je pakt mijn beide polsen en bind er een stuk touw omheen.
Vervolgens laat je me een paar stappen naar voren doen en bind mijn armen boven mijn hoofd vast aan een van de balken (vermoed ik).
Je loopt om me heen en mompelt dat er iets mist. Mijn onderdanigheid antwoordt zonder strijd en vanzelf spreid ik mijn benen. Jouw goedkeuring uit zich in een heerlijk strelen van mijn inmiddels koel geworden huid.
Net wanneer ik me wil overgeven aan jouw liefkozingen is de warmte en geborgenheid van jouw aanraking verdwenen.
Mijn lichaam spant zich, ik luister naar jou voetstappen. De oude balken die kraken onder je voeten. Na een korte tijd ontdek ik dat de planken links achter me harder kraken dan aan de rechterkant en wanneer je me vanaf die kant plotseling aanraakt glimlach ik omdat ik je aanraking verwacht had.
Ik kan je ongenoegen hierover bijna horen en mijn glimlach blijft even op mijn lippen liggen.
Je mompelt iets en ik weet dat ik nu iets in je heb aangewakkert.
Het kraken vertelt me dat je bij me vandaan loopt. Mijn lichaam voelt nog steeds even gespannen als net, maar het gevoel iets meer controle te hebben maakt me rustig.
Tot ineens je me met iets op mijn borsten tikt, totaal onverwachts en ik uit een kreet van schrik en boosheid.

Ik hoef je gezicht nu niet te zien om te weten dat je tevreden glimlacht, tevreden omdat het je weer gelukt is me te verrassen. Wanneer je opnieuw een regen van korte felle tikjes op mijn borsten laat neerkomen begin ik het gevoel te herkennen en weet ik dat mijn nuchterheid eerder vandaag gelijk had.
Dit was geen toeval.
Ondanks de scherpe pijnstootjes die door mijn lichaam trekken ontspan ik me enigszins, wetend dat je dit voorbereid hebt en er geen toevalsfactor was.
Je wisselt pijn af met strelingen en het wordt steeds moeilijker voor me om mijn hoofd helder te houden.
Nog steeds ben ik niet van plan toe te geven aan dat verlangen diep van binnen.
Ik kreun, ik kronkel, ik smeek, ik vraag en jij…….je geeft, je zwijgt, je stemt in, je geeft toe, je verrast,je geeft niet. Wanneer mijn borsten lijken te branden en ik het gevoel heb niet veel meer te kunnen hebben stap je bij me vandaan.

Ik hoor de wind om t schuurtje fluiten, word me bewust van de
koude lucht en ik begin te rillen.
Jij loopt om me heen. Ik hoor hoe je rommel, het kraken van de planken verteld me niet langer meer waar je staat. Ik begin de controle kwijt te raken.
Toch blijf ik gespitst op de geluiden, op jouw voetstappen, op het rommelen dat je doet.
Nog steeds probeer ik te voorspellen wat je van plan bent.
Ik voel jouw warme adem over mijn huid gaan, via mijn nek, mijn schouderbladen, mijn onderrug, mijn billen. Het warme gevoel van jouw adem op mijn huid blijft telkens maar eventjes en wordt al snel vervangen door kou.

Steeds intenser verlang ik naar jouw aanrakingen.
Je speelt dit spel nog een tijdlang door tot ik moeite ga krijgen met stil staan en stil zijn.
Ik hoor de zoete ondertoon in je stem wanneer je me vraagt of er iets is.
Wanneer ik bits antwoord dat er niks is hoor ik de donkere dreiging in je stem dat ik dan ook stil moet blijven staan omdat er dan toch niets aan de hand is…?
De vraag blijft in de lucht hangen, ik vecht met mezef. Met mijn moeite je te vragen, met mijn weerstand tegen vragen.

Ik voel een natte vinger op mijn huid, waar je vervolgens nog even op blaast, de kou daarna lijkt nog scherper te zijn dan voorheen en mijn verlangen naar warmte en aangeraakt worden wordt steeds sterker maar niet sterk genoeg om me over die dremel in mezelf te helpen.
Tergend langzaam blijf je dit spel volhouden. Ik heb al mijn kracht nodig om stil te blijven staan en niet bij je vandaan te stappen (voor zover mijn armen dat toelaten).
Ik voel je langs me heen stappen en weet dat dit proces zich gaat herhalen maar nu gericht op andere delen van mijn lichaam.
Zachtjes kreun ik, een zwak protest borrelt naar boven, bijna onhoorbaar fluister ik of je ermee wilt stoppen.
Jij zegt niets, doet niets, raakt me niet aan maar laat de dreiging tussen ons hangen.
Van binnen is de strijd ongeveer op het heftigste punt beland.
De strijd tussen gewillig ondergaan of vragen om waar ik naar verlang.

Ik hoor je ademhalen, hoor hoe je je longen vol zuigt en zacht fluister ik de woorden waar je op hebt gewacht.