Geen woorden

Dit is geen impulsieve beslissing, ik heb bewust geprobeerd afstand te nemen, te kijken of ik dit voortkomt uit onmacht. Misschien wel, maar er speelt ook meer. Ik geef je de halsband terug.
Ik kan niet het een wel voor je zijn als ik in het ander me in de steek gelaten voel.
Je grapjes over mij trainen zie ik niet als grapje, je verwijst naar een wezenlijk iets, namelijk naar bdsm en doet het af als een grapje wanneer ik aangeef het niet leuk te vinden. Soms vraag ik me wel eens af of je enig idee hebt van wat er in mij omgaat. Deze brief is niet bedoelt als verwijt naar jou over hoe en wat je fout doet, als het wel zo overkomt dan spijt me dat.
Ik wil er ook voor waken om te verdwalen in details en omstandigheden die de essentie niet raken.

De essentie is dat ik me met en in mijn sub-zijn niet gehoord voel. Bdsm tussen ons richt zich op jouw invulling ervan, het blijft ronddraaien in cirkeltjes van de bekende en vertrouwde dingen. Ik weet dat ik het je niet makkelijk maak inzicht te krijgen in mij, ik ben geen prater als het over zulke intieme en persoonlijke gevoelens gaat. Maar ik kan hierin wel wat sturing gebruiken, ik vind dat ook horen bij jouw verantwoording als mijn Dominant.
Je verwacht van mij een groei, kleine stapjes, kleine drempels. Maar hoe kun je dat verwachten zonder mij daarin te steunen? En waar zijn die stapjes en die groei eigenlijk op gericht? Is dat op jouw fantasiebeeld of sluit het ook aan op mijn verlangens?

Ik kan niet eens meer kijken in mezelf naar waar mijn verlangens liggen want er is iets doodgeslagen, heel soms is er nog wel een opleving maar niet meer met de intensiteit van voorheen. Vaak eindigt het voor mij teleurstellend. Er is weinig sfeer, romantiek is ver te zoeken. Ik voel me zo zelden vrouw en bewust van mijn vrouwelijkheid. Vaak voel ik me een speelpop waarbij jij aan die touwtjes trekt waar je op dat moment zin in hebt. Ik voel me wegdrijven in een leeg iets. Ik geef omdat ik weet dat er een sterke overgave vanuit liefde was.
De liefde is er nog wel, de wil en behoefte me over te geven ook maar het geeft me zo enorm weinig terug. Het is of ik geef en geef en steeds leger achterblijf.

Mijn gevoelswereld zowel als mijn wereldje daarin probeer ik je deelgenoot te maken. Keer op keer probeer ik je te motiveren en stimuleren om ernaar te kijken, je neemt het voor kennisgeving waar maar neemt zelden de moeite om te kijken.

Ik voel me al een tijdje Domloos, sorry als dit pijn doet om te horen. Ik wil je niet kwetsen maar ik wil wel open en eerlijk zijn. Wat je me geeft vanuit je Dom-zijn is een heel fragiel lijntje dat ik regelmatig kwijt ben. Het is aanwezig op momenten dat het jou schikt, vaak is het ook afwezig wanneer ik die kant in je nodig heb.
Je werpt me, misschien onbewust, volledig terug op mijzelf en je verwacht daarbij dat ik me voor je blijf openstellen, dat ik me blijf geven, me blijf overgeven aan je.

Dat kan ik niet meer, niet op deze manier, niet zonder jouw steun, motivatie, inspiratie en vooral betrokkenheid.
Dus ik geef je de halsband terug. Met heel veel pijn en verdriet, want met het teruggeven van de halsband wandel ik ook weg uit mijn eigen wereld, want wat heeft het voor zin daar te wandelen en actief te zijn, me te uiten vanuit mijn sub-zijn wanneer mijn Dominant me niet hoort en niet ziet?
De halsband staat voor mij symboliek voor de D/s die ons bindt, die binding lijkt er niet te zijn. Misschien ben jij het niet met me eens maar ik zie haar niet meer. Ik zie alleen nog maar een stuk lust en gewoonte wat ons doet belanden in zo af en toe een spel. Praten doen we vrijwel niet meer. Als ik niet uit mezelf probeer jou tot een gesprek te verleiden dan valt het stil. Als ik niet uit mezelf vertel wat mij bezighoudt dan valt ook de D/s stil.
D/s is voor mij een samenspel. Onlosmakelijk met elkaar verbonden, elkaar aanvoelen, voeden, inspireren en motiveren. Maar wel een wisselwerking hierin.

Misschien heb ik jou daarin wel teveel in de steek gelaten als beginnend Dominant, misschien is het dan voor jouw ontwikkeling daarin beter dat je op zoek gaat naar een sub die wel aan jouw behoeftes kan tegemoetkomen. Ik kan dit paadje zo niet uitwandelen. Daarvoor heb ik te hard geknokt om mezelf te begrijpen, om te begrijpen wat er in mij leeft, wat mij beweegt (in mijn sub-zijn bedoel ik), waar mijn behoeftes liggen en om te leren voor mijn behoeftes op te komen. Het voelt nu zo dat wanneer we zo door blijven gaan en er telkens in mij een stukje doodgaat. Bij elke teleurstelling, bij elk gemis, bij het verdriet van het missen en het verdriet om het niet begrepen worden, niet gezien en niet gehoord worden maar vooral het gevoel van niet erkend worden met en in mijn subzijn. Dat voor mij alleen maar kan bestaan in de wisselwerking en het samenspel van onze D/s.

Zonder wisselwerking is er weinig samenspel, zonder samenspel is wat ik geef steeds minder waardevol en daarom kan ik het niet verdragen om de halsband die jij me gegeven hebt, met alle beloftes die het eigenlijk inhield, te dragen. Ook al is het dan geen collar in de juiste betekenis van het woord, misschien lag de waarde ervan voor mij daar wel heel erg dicht in de buurt. Meer misschien ook wel dan ik in staat was te laten merken, dat onvermogen heb ik nou eenmaal.

Naast het verdriet en de pijn die ik voel is er ook boosheid. Ik ben boos omdat je me met sommige dingen nog verder weggejaagd hebt van dat stukje in mezelf. Met elke poging aan jouw kant om mij een richting op te sturen, om me iets te laten zeggen of doen alleen omdat jij dat wilde heb je me een zetje gegeven in de tegenovergestelde richting. Ik kan je kennelijk niet duidelijk maken dat het zo voor mij niet werkt, dat je de sub in mij niet bereikt door me te trainen of sturen. Die bereik je door naar haar te luisteren, door van haar te houden, haar te erkennen en wat ze je geeft te waarderen. Door betrokken te zijn in haar leven, door aanwezig te zijn in haar leven, haar werelden.

Dat alles lag besloten in de halsband maar nu ik dat alles mis lijkt het dragen van de halsband bijna een leugen te worden die pijnlijk zwaar om mijn hals sluit,zelfs wanneer ik hem niet draag.

Ik gooi hiermee niet definitief een deur dicht, het is eigenlijk een smeekbede om alsjeblieft te zien waar mijn behoeftes liggen en wat er fout gegaan is en fout gaat.