Met weemoed…denk ik aan de dromen, de beloftes. Ik herinner mij hoe intense gevoelens van verliefdheid omsloegen in iets diepers, met andere intensiteit. Met een glimlach kijk ik terug naar de wervelende kracht van de bloei van onze liefde. Diezelfde kracht die nu de peilers vormen waarop alles blijft staan. Jij, ik, onze liefde.
Met weemoed denk ik ook terug aan het onvoorwaardelijke vertrouwen dat ik had. Hoe moeilijk soms om te accepteren dat om voor mij, en voor jou wellicht ook, onverklaarbare reden dit is veranderd. Het vertrouwen is zoveel minder geworden,verre van vanzelfsprekend zelfs.
En toch…er is wel een basis, het vertrouwen dat dit wel goed komt. Dat we beide tijd nodig hebben, er in ons beider levens zo enorm veel is gebeurd en gebeurd dat het even niet kan, niet lukt, hoe graag we ook willen.
Soms een traan wanneer ik me verlaten voel, dit niet uit wil spreken. Jou niet kwetsen wil. Want ik weet, ook jij voelt de pijn, ook jij voelt het gemis.
De stilte tussen ons, die spreekt van rust en wonden die helen, is zelden pijnlijk maar maakt niet minder eenzaam. Samen en toch alleen, ieder met onze eigen gevoelens, die we lang niet altijd delen kunnen. Maar ook dat onzichtbare lijntje, dat ons telkens terugbrengt naar elkaar.
Een kus in het voorbijgaan, jouw hand die de mijne pakt tijdens een wandeling, mijn ogen die de jouwe zoeken en het vuur dat ik nog altijd voel oplaaien wanneer ik in je ogen kijk. Zoveel kleine dingetjes die me geruststellen, die me zoveel waard zijn. Die zelfs het gemis en verdriet van andere dingen even opzij weten te zetten.
Ook al weet ik nu even niet hoe ik jou bereiken kan, en jij vermoedelijk evenmin hoe je dichter bij mij komt, weet, voel en ervaar ik nog altijd hoe sterk mijn liefde voor jou is.
De liefde van mens tot mens, van mij naar jou en ook van de sub in mij voor haar Dom, voor Jou.
Zinnestrelend 