Vanuit het dromen en nagenieten is het moeilijk om exact terug te halen wat zich heeft afgespeeld. Dat het intens, heftig, fijn en ontladend was…ja dat is me wel bijgebleven
Gistermorgen kwam je binnen, ik helemaal in de door mij opgebouwde sfeer, jij nam je eigen sfeer mee en die twee botsten. Geen ramp, ik kon het aangeven en we hebben erover gesproken.
Een goed gesprek kan minstens zoveel waarde hebben als een bijzondere bdsmervaring. We namen de tijd om te praten en naar elkaar te luisteren. Veel hebben we besproken, alle deuren opengezet, kwetsbare en minder kwetsbare plekken bij elkaar aangeraakt en ineens was het alsof de magie terug was.
Al pratend, plagend, uitdagend dirigeerde je me van de bank richting de tafel, ik moest voorovergebogen bij de tafel staan, een heftige spanking bracht me al snel op een emotioneel dun lijntje. Ik durfde de spanningen in mij niet los te laten, verzette me ertegen. Mijn innerlijke behoefte jou te behagen vocht met mijn onrust niet toe te willen of durven geven aan de innerlijke storm en emoties. Ik had moeite met stil staan, je zei er iets van, mijn antwoord was uiteraard dat ik mijn best deed, dit was ook zo, echter de spanningen voelbaar in heel mijn lichaam maakte me jumpy, gevoelig voor de minst geringste aanraking. Een emotioneel gevecht met mezelf maakte dat ik kon blijven staan, af en toe draaiend met mijn lichaam.
Je liet me omdraaien, de kwetsbare plekken van mijn lichaam toonden zich, onbeschermd, sterk in hun kwetsbaarheid.Je speelde ermee, ik vluchtte niet ook al balanceerde ik op het randje van wat ik emotioneel nog kon opvangen. Ik voelde me gebonden, terwijl ik elke mogelijkheid had weg te lopen, me af te weren en toch….ondanks mijn enorme bewust zijn van mijn kwetsbaarheid, deed ik dit niet.
Ik gaf jou de vrijheid te doen met me wat jij wilde….
Je speelde met mijn tepels, nam een radarwieltje en liet deze over mijn huid rollen. Ik huiverde van het gevoel en de sensatie op mijn huid en smeekte in stilte….blijf daar, ga niet verder, doe me dat niet aan, ik weet niet of ik dat aankan. Je rolde verder omlaag met het rollertje, ik weet niet of ik hoorbaar of onhoorbaar smeekte: “nee …niet doen…alsjeblieft……dit is te heftig, ik ben bang”
Sterke en heftige emoties namen bezit van me, ik was bang, echt bang. Het radartje was geen onschuldig wieltje meer, het was een scherp en gevaarlijk voorwerp geworden in mijn belevingswereld waarmee jij mijn meest gevoelig, meest kwetsbare, lichaamsdelen teisterde. Ik genoot ervan, ondanks de angst. Misschien was dat wel het tegenstrijdige eraan dat me ook bezig hield. Emoties wisselden elkaar af, ik wilde huilen, ik wilde schreeuwen, ik wilde zeggen: ‘stop, ga alsjeblieft niet verder’maar ik zei niets. Kreunde slechts, soms vanuit onrust, vaker vanuit opwinding en de intensiteit van wat ik voelde. Plotseling, totaal onverwacht kwam de emotionele bevrijding….ik wilde schreeuwen…stop! maar realiseerde me dat diep in mijn hart het alleen maar angst was die dit wilde.
Ik wilde niet weglopen vanuit angst, me laten leiden door angst. Ik wilde angst doorbreken, iets in mezelf doorbreken, misschien wel breken.
Ik liet het over me heen komen. Jij….bezig met dat radarwieltje op mijn lichaam, over mijn schaamlippen, op de binennkant van mijn dijbenen, langs mijn clitje…..tranen vloeiden, ik huilde onhoorbaar, opgelucht, alle angst die een uitweg zocht. Mijn lichaam reageerde, een orgasme diende zich aan, sterk, krachtig en hevig. Ze nam alle angst met zich mee en opluchting en blijdschap bleven achter.
Je nam me mee naar boven, we kropen tegen elkaar aan in bed. Geborgen in onze liefde en warmte, waar wederom magie opleefde en we opgingen in pure lichamelijke en emotionele passie. We vonden elkaar in een heftig samensmeltende ontlading en vielen in slaap….om pas vier uur later weer wakker te worden….
Zinnestrelend 