Vorig jaar rond deze tijd gebeurde waar ik al langer bang voor was. Toch kwam het bericht onverwacht. Een dierbare vriend die vlak voor zijn by pass operatie thuis was overleden. Zo eenzaam voelde ik me met het verdriet. Ik maakte deel uit van zijn wereld en toch ook niet. Ik kende de namen van zijn kinderen, zijn ex, moeder en beste vrienden. Ik sprak hem elke dag, we mailden diverse keren op een dag. Voerden intense, diepgaande gesprekken en maffe niet te volgen babbels.
Hij was er…elke dag. Op mijn manier nam ik afscheid, op verzoek van zijn allerbeste en meest dierbare vriend ging ik naar de crematie waar ik niemand kende. Ik probeerde tot steun te zijn, het was ook fijn om mijn verdriet met iemand te kunnen delen. Want in mijn wereld was niemand waarmee ik dat kon, weinigen die wisten van het contact.
Vrijwel niemand die de intensiteit van ons contact kende. De keuzes die we maakten, een voorgevoel wellicht dat tijd tekort zou zijn om een leven te delen.
Zo bizar en toch zo vanzelfsprekend.
Hij was er…elke dag. Ook die laatste dagen, vreemd of niet. We spraken nog steeds, elke dag. Ik twijfelde niet, aarzelde niet. Wat ik voelde klopte, was goed. We hadden nog even tijd. Kort voor de laatste ceremonie werd het stil,de dagen erna bleef het stil. Geen gesprekken meer, niet zoals voorheen, niet zoals die laatste bijzondere dagen na zijn dood. We lieten elkaar los. ik wist..hij moest door, ik moest door. En ik mis hem..nog altijd, elke dag. Denk aan hem, nog altijd, elke dag.
Deze is voor jou MrTie..
De glimlach in mijn traan
ze spiegelt herinnering
teder raakt ze het verdriet aan
mijn binnenste in vervoering
even herleeft de warmte
spreekt je liefde
met gesloten ogen
over mijn wangen een traan
terwijl ik stilte laat spreken.
Zinnestrelend 