Langzaam overvalt dat sluimerende gevoel me. Na een drukke en hectische dag zitten we samen op de bank voor de tv. Ik voel een onrust in me waar ik niet bij stil wil staan. Onbewust, of misschien wel gevoelsmatig, ga ik op zoek naar rust.
Ik maak hapjes klaar en kom bij je zitten, op de grond dit keer. Je maakt er een grapje over…dat ik dan eindelijk mijn plek weet. Stil glimlachend kijk ik voor me uit, ik kan niet delen wat er in me omgaat. Natuurlijk is dit mijn plek, dit geeft me de rust waar ik behoefte aan heb. Maar hoe leg ik je zoiets uit wanneer je ook nog zo vaak in strijd bent met jezelf. Ik doe het gewoon niet, ik zit daar en geniet van die deken van stilte die over me heen valt.
Jouw handen die door mijn haar woelen. Je trekt mijn hoofd tegen je borst aan, dwingend, liefkozend, woordloos me vertellend dat ik de jouwe ben.
De stilte om ons heen is een veelzeggende stilte. Haar lucht doordrenkt met onuitgesproken beloftes, met diepe wederzijdse verlangens die stilzwijgend om ons heen dansen.
Jij spreekt de onuitgesproken verlangens uit, je handelt ernaar.
Even later sta ik voor je, ik sta oog in oog met mijn spiegelbeeld. Haar handen in haar nek, het zwarte touw als een bijzonder sieraad om mijn borsten gewikkeld. De zweep die mijn blanke huid streelt.
Een zucht ontsnapt aan mijn lippen. Een zucht van opluchting, thuiskomen, emotie, voelen…..Zijn.
Je jaagt me voort naar toppen van genot, ik balanceer op het dunne koordje van pijn. Trots maakt dat ik opvang waarvan ik zelf niet verwacht had dat ik het kon opvangen. Ik doe het voor jou, ik wil je laten zien wat ik kan doorstaan…voor jou. Omdat ik de jouwe ben.
Mijn lichaam geef ik je, doe met haar wat je wilt.
Zij is jouw bezit, streel haar, pijnig haar, koester haar.
Pijn en genot mengen tot een kleurenspel van diverse kleurschakels welke me doen duizelen. Ik dans op de golven van pijn en genot, ik word een met de pijn, een met het genot. Welke je me ook geeft…het is goed omdat jij ze me geeft.
Het is een vreemde gewaarwording wat zich in me afspeelt en tegelijkertijd zo bekend, zo vertrouwd. Me overgeven aan jou, me openstellen voor jou, het hoort zo. Het is volkomen natuurlijk.
Ik open mezelf…voor mijn binnenste, word een geheel met alles om mij heen. Jouw bloed stroomt door mijn aderen, logisch dat het natuurlijk voelt me over te geven aan jou.
Zoveel wat ik ervaar, eenmaal alles losgelaten. Eenmaal meegaand in de overgave. Het opent deuren naar dimensies waarin ik je zo moeizaam deelgenoot kan maken….zo graag zou willen…maar waar woorden tekort schieten om het gevoel in mij te uiten tot een beeldvorming welke klopt.
Dus ik blijf dicht bij mij, dicht bij mijn overgave, dicht bij wat me bindt aan jou en ik koester dat.
Dankjewel.
Zinnestrelend 