Vlagen van herinneren

Woorden normaal gesproken lijken een verborgen boodschap met zich mee te dragen.
Lichaamstaal die anders overduidelijk was verwart me, het heeft van mij een waakse hond gemaakt, waaks over al dat haar vertrouwd en geliefd is. Wanneer ze onrust bespeurt slaat ze nog geen alarm. Onrust sluimert voort, sluw als een vos houdt ze deze in de gaten.
Wetend dat de onrust verslinden het probleem niet oplost. Weldra ontstaat er weer nieuwe onrust en nieuwe en nieuwe..oneindige cyclus van het onzichtbare bedrog.

Verraad waarvan?
Vertrouwen.
Was het geschonden dan?
Niet in zijn ogen.
Wel in de mijne.
Woorden gedraaid en gedraaid tot ze klonken als een mooi lied.Datzelfde lied dat maanden later een andere melodie gekregen had, de tekst zo hier en daar aangepast zodat een volgend mooi lied ontstaat.
Mijn handen bedekken mijn oren, ik wil deze muziek niet meer horen. De melodie van onzichtbaar bedrog. Misschien is mijn eerlijkheid een onhaalbaar iets, door weinigen gedeeld.
Betekent dat dan dat zij de dragers van onzichtbaar bedrog zijn?
Lijkt me niet, of toch wel?

Zou ik het omdraaien dan zou mijn onzichtbaar bedrog niet lang standhouden, het zou te doorzichtig zijn. Te eerlijk en oprecht van aard zou ik dergelijk bedrog niet lang volhouden.
Tenslotte zou ik slechts mijzelf bedriegen en wat wordt een mens daar nu wijzer van?
Misschien ben ik al wel te wijs, teveel levens geleefd, teveel wijsheden in me die zelden verkondigt worden, teveel kennis die slechts door een enkeling begrepen wordt.
Mijn woorden als een doorzichtig gewaad verbergen niet veel.
Waarom is het dan toch dat ik telkens geconfronteerd word met gewaden die verbergen en laag na laag niets meer zichtbaar wordt dan datgene dat eerder al verhuld werd. Waarom word ik aangekeken met ogen vol vraagtekens wanneer ik zeg alleen maar eerlijkheid te verwachten.
Waarom drijf ik op vage gevoelens of vermoedens die niet tastbaar te maken zijn, die niets blootgeven van mijn twijfels.

Onzichtbaar bedrog……ben ik dat zelf? Creëer ik soms mijn eigen onzichtbare bedrog?
Raak ik daarin dan verstikt? Of raak ik verward in alle vaagheden en twijfels.
Verward in draden van onjuistheden die me verwarren en een kluwen vormen tot ik me gevangene voel van zoveel ontastbaars dat ik maar zwijg omdat woorden niet kunnen aangeven wat ik voel. Wanneer ik tracht het geheel te ontwarren tot een heldere kern raak ik verstrikt in een kluwen, alsof onzichtbare klauwen me trachten vast te houden zodat het kluwen kan groeien en niet door mij ontrafeld kan worden tot een zichtbare lijn.