Ik stort me volledig in een D/s, zonder remmingen, zonder onzekerheden. Ik ben vastberaden om mezelf niet meer te laten leiden door onzekerheden dus doe ik of ze er niet zijn. Ik word de sub die jij wilt zien. Ik merk wel dat het tijd nodig heeft voor ik weer het vertrouwen in mezelf heb gevonden om me over te geven. Niet alleen om me over te geven aan jou, maar meer nog aan me over te geven aan mijn eigen behoeftes en verlangens. Het komt steeds vaker voor dat ik blindelings vertrouw op die behoeftes die in me leven zonder me te realiseren dat het niet klopt. De overgang is te groot, het enorme verschil is niet te rijmen maar ik wil het helemaal niet zien.
Er volgen conflicten.
De sub in mij eist ruimte op, zij wil de aandacht en ze gebruikt jou daarin. Zij wil de duidelijkheid, ze wil de touwtjes uit handen geven, niet uit een overgave…realiseer ik me later. Maar uit onmacht. Omdat er al zoveel stuk is van binnen dat het niets meer uitmaakt om alles los te laten en me over te geven. Dat ik dan daarna een aantal keren neerstort neem ik voor lief. Het is een vorm van zelfdestructie, die niet eens wordt gezien, waar niet wordt ingegrepen.
Wanneer ik mezelf heb wijsgemaakt dat er weer vertrouwen is ga ik ineens heel snel. Grenzen die voorheen zo duidelijk waren neergezet worden vaag. Ik snap er niets meer van. Ik had die grenzen toch? Het is toch niet zo dat ik mezelf voor de gek gehouden heb al die tijd, want het ging om zaken die een behoorlijke drempel voor me waren.
Het verward me dat bij jou ik meer en meer me ga openstellen voor mezelf en daarmee sommige grenzen verdwijnen, achteraf leiden ze telkens tot emotionele conflicten met mezelf, die ik negeer en wegstop.
De reacties van mijn lichaam verwarren me, ik ontdek en ervaar sensaties die ik niet eerder heb meegemaakt. Wanneer ik me laat gaan en luister naar mijn innerlijke gevoelens en behoefte, ontdek ik een intens passioneel en hartstochtelijke kant in mezelf die grenzeloos geniet omdat ze het vertrouwen in zichzelf heeft, maar toch…ergens klopt het ook weer niet. Het is een lege overgave, geven zonder te geven. Het enige dat ik geef is wat mijn lichaam geeft, maar al het andere staat achter slot en grendel.
Ik ben weer terug op het punt waar ik jaren weg liep, dat punt waar het lijkt of alle opgebouwde spanning in mijn lichaam er op een heel sterke manier uit wil komen. Het verschil met voorheen is dat ik niet meer weg wil lopen, ik ben het weglopen zat, ik ben op een punt waar het me niet meer kan schelen. Het interesseert me niet meer hoever ik ga, dat ik mijlenver over mijn eigen grenzen stap. Ik laat me door jou vertellen hoe goed dit allemaal is, diep van binnen ben ik er niet van overtuigd. Maar dat is diep van binnen en ik was bezig weg te lopen voor alles dat diep van binnen leeft.
Het duurt een tijd tot ik me ga realiseren waar ik mee bezig ben. Dat ik volledig in het diepe duik, alle remmen heb losgelaten en luister totaal niet meer naar mijn eigen gevoelens. Vanuit een diepere pijn in me die ik heb weggestopt en waarvoor ik wegloop zet ik een deur open die maakt dat ik me ergens volledig instort. Maar dat ben ik niet….
Dit gedrag en deze reacties komen voort uit het niet kunnen omgaan met alle emoties in mezelf, alles dat zich in de loop der tijd heeft opgebouwd. Ik ben blind ergens in gestapt, heb alles losgelaten, alle muren neergelaten want…er was al zoveel pijn dat het niets meer uitmaakte of ik mezelf zou verliezen ergens in. Blind rende ik op een muur af, tot ik wakker werd en inzag waar ik mee bezig was. Dit was de zoveelste vlucht.Tijd om daarmee te stoppen, in te gaan zien waarvoor en waarom ik vlucht.
Zinnestrelend 