Een raar idee, nu tegen je praten en weten dat ik je dit nooit meer sturen kan. Je dit nooit lezen zult.
Het is stil in mijn hoofd en dat maakt me verdrietig. Ik was al voorbij het stadium van twijfels vanuit mijn rationele kant, ik had geaccepteerd dat je soms ineens aanwezig was. De ene keer voelde ik je, een andere keer was je er ineens en was het iets dat je zei. Iets dat ik hoorde in mijn hoofd. Sinds gisteren is het stil en het doet pijn. Maakt dat ik me toch weer ga afvragen of ik het mezelf aangepraat heb, of het een soort stille troost was voor mezelf die ik nodig had om mijn verdriet te verwerken. Om alles te plaatsen.
Het doet zo ongelooflijk veel pijn dat je er niet meer bent om alles mee te delen. Ik mis je en toch voel ik je soms, al zeg je niets meer. Soms zou ik boos willen roepen en vragen waar je bent, maar dan realiseer ik me dat jij een nieuwe fase ingegaan bent. Je bent voorbij een punt waar ik zolang ik leef niet voorbij zal komen. Je groeit en ontwikkelt verder en ik zal niet meer deelgenoot zijn in dat proces, zoals ik wel deelgenoot gemaakt werd in je leven hier. Dat maakt me verdrietig. Niet dat ik je heb moeten loslaten maar dat ik het delen moet loslaten. Want iets zegt me dat ik je nu los moet laten zodat je de tijd en ruimte hebt om te wennen aan je nieuwe omgeving, de nieuwe fase die je ingegaan bent. Iets geeft me de zekerheid dat je terugkomt op het moment dat je eraan toe bent, en misschien ook wel t moment dat ik er aan toe ben.
Zelfs al zou het betekenen dat we elkaar pas weer zien na mijn dood, dan zal ik de rest van dit leven onze gesprekken koesteren. Degene die we voerden toen je nog in leven was, en degene die we voerden toen je niet meer hier was.
Zinnestrelend 