Overwinning

De spanning trok me weg van de dagelijkse beslommeringen. Mijn gedachten dwaalden af, ik voelde hoe ik overspoeld werd door gevoelens en emoties.
Een verlangen me te kunnen overgeven aan mijn eigen verlangens dook telkens door de muur van stress heen die ik opgetrokken had.
Met vlagen leek het alsof de spanning overging in een negatief gevoel, ik schonk voor de derde keer (of was het toch al de vierde) koffie in en ging zitten op de bank.
Mijn benen legde ik opzij en ik verwelkomde de kater die me kwam troosten met zijn warme neus.
Voor ik er erg in had stroomden de tranen over mijn wangen en realiseerde ik me dat de spanning in mij vele malen sterker was dan ik mezelf bewust van was.
Bewust keek ik niet te vaak op de klok, het was alsof tijd een spelletje met me speelde.
Minuten verstreken, een uur voorbij en ik voelde hoe de stress me aanvloog.
De tranenstroom was niet gestopt, een aantal keren was ik boos opgestaan, hopend zo voor mezelf te kunnen vluchten.
Ik keek in de spiegel en zag het groen in mijn ogen, veegde de tranen weg en praatte mezelf moed in.
Het geklikklak van mijn hakken op de tegelvloer maakte me bewust van mijzelf. Van mijn uitstraling, gevoelens en verlangens.
Toen de bel ging was het alsof ik door midden gescheurd werd.
Ik wilde weglopen en tegelijkertijd ook niet.
Dapper deed ik de deur open en….wist niet meer hoe me te gedragen.
Mijn ogen flitsten alle kanten op, ik wilde me verstoppen, er niet meer zijn.
Je keek me aan, zag de spanning, liep met me mee naar binnen en gaf me een knuffel.
Doelloos liep ik even later rond terwijl ik thee maakte. Ik wist het niet meer, snapte mezelf niet meer, kon niet meer nadenken, het trillen van mijn lichaam leek niet meer te stoppen, een kou had zich in me genesteld en verkilde me van binnen uit.
Vrij snel gaf je een teken dat het tijd was, ik wist wat de bedoeling was.
Subtiel waren hier afspraken over gemaakt.
Terwijl ik opstond probeerde ik al mijn twijfels en angsten achter te laten.
Op de trap voor je uit lopend vroeg ik me af wat er door jou heen ging. Nu we zo lang al gesproken hadden hierover maar het moment zelf telkens weer was uitgesteld.
Halverwege de trap liet je me stilstaan, ik glimlachte, mijn gedachten bij een verhaal waarin we dit uitgediept hadden. Ergens was ik blij met die wetenschap te weten wat er hier zou komen.
Je handen streelden zacht over mijn billen en ik voelde een huivering diep binnenin me.
Veel te kort duurde het en je maande me verder door te lopen.
Eenmaal boven was ik alle zekerheid in mezelf kwijt.
Het was alsof dit mijn huis niet was, niets leek nog bekend te zijn.
Je vertelde me te knielen en ik was blij simpelweg op te hoeven volgen wat je me opdroeg.
Nog gelukkiger was ik met de blinddoek die me in staat stelde me terug te trekken in mijn eigen gevoelens en gedachten.
Het touw dat je om mijn borsten bond gaf een druk die zo continu was dat mijn gedachten in eerste instantie alleen daarnaartoe gingen.
Je overige pogingen mij vast te binden gingen enigszins langs me heen tot ik merkte dat ik finaal vast stond.
De klemmen die je op mijn tepels plaatste maakten het rillen dat ik deed nog heftiger.
In mijn hoofd dook een mist op die me wegtrok van heldere en nuchtere gedachtes.
Het was alsof ik danste zonder te bewegen, in mijn ziel speelde een lied en ik bewoog me zachtjes mee.
Tot er ineens een helder door me heen vlamde, ik realiseerde me ineens hoe ik hier stond.
Mijn borsten in een bondage, een touw tussen mijn benen door, armen op mijn rug gebonden, een touw dat het geheel aan een balk vasthield, klemmen op mijn tepels die naar voren getrokken werden tot ik bijna geneigd was een stap naar voren te zetten en klemmen op mijn schaamlippen die ze ver uiteen trokken en plotseling was het alsof de roes verdween en ik haarscherp werd in wat voor onmogelijke positie ik stond.
Je liet me alleen, ik hoorde je rommelen in huis, trachtte de opkomende paniek weg te ademen door mijn ademhaling te sturen. Ik was me bewust van mijn eigen lichaam dat aan alle kanten gebonden en vastgemaakt was.
Zodra je weer terugkwam maakte je een opmerking die niet echt tot me doordrong.
Ik had het gevoel alsof mijn stem haar kracht verloren had, alsof denken niet meer ging en ik liet me meevoeren door die allesdoordringen roes die me overvallen was.
Mijn gedachtes zweefden weg, mijn lichaam was van jou en ik genoot van elke aanraking, pijnprikkel, stimulans die je me gaf.
De nuchterheid kwam ineens terug toen ik bij mezelf constateerde dat zo staan me heel veel energie kostte, ik voelde zweetdruppeltjes langs mijn rug omlaag glijden. Een vermoeidheid begon toe te slaan en precies op dat moment maakte jij me los en liet me op het bed plaatsnemen.
Ineens was de onwennigheid terug.
Verwarring in mijn hoofd, vechtend tegen de neiging me los te maken uit de roes lie tik je begaan.
Je bond mijn benen vast, je richtte je aandacht wat specifieker en het leek alsof een gevecht was begonnen.
Het gevecht tussen aan mijn kant niet toe willen geven aan het verlangen naar een overweldigend orgasme en jouw pogingen om me weg te halen bij het laatste beetje controle dat ik nog aan het vasthouden was.
Emoties trokken door me heen, mijn lichaam bewoog op manieren die ik niet meer sturen kon en telkens wanneer ik op een punt belandde dat ik er bijna aan toegegeven had ebde alles weer weg en begon de strijd opnieuw.
Uitputting begon mee te spelen en ik wilde je smeken……te stoppen, door te gaan, ik wist het niet meer.
Wat er met me gebeurde was niet meer te bevatten.
Wat mijn lichaam deed was niet meer te sturen.
Het moment dat ik de gedachte alles te sturen losliet kwamen emoties in alle hevigheid los.
Dit was sterker dan al het andere.
Je gunde me even rust, mijn lichaam kwam tot rust tot je het vuur weer aanwakkerde.
Woordloos smeekte ik je niet verder te gaan, woordloos smeekte ik je ook niet naar me te luisteren.
Ik trok me verder terug in mezelf toen mijn lichaam opnieuw aan een dans begon die voor mij niet meer te bevatten was.
Ineens waren je handen weg, hoorde ik je een opmerking maken over kaarsvet en ik voelde hoe mijn hart als een bezetene tekeerging.
De angst in me vlamde op, het verlangen naar het genot kon er niet tegenop.
Het geluid van de aansteker benam me de adem.
De eerste hete druppels kaarsvet op mijn huid maakten me bewust van een diep verborgen verlangen waar ik niet naar wilde luisteren.
Angst streed met verlangen en uiteindelijk werd de paniek in me te groot.
Je stopte, liet me even bekomen en je wakkerde de eerder gestreden strijd opnieuw aan.
De passie en verlangens in mijn lichaam bundelden zich tot een grote razernij die door mijn lichaam trok.
Spieren verkrampten, spanning en ontspanning wisselden af om op een volledige intense ontlading te komen.
In mijn hoofd heen en weer geslingerd tussen de passie, het verlangen, het genot en herinneringen aan angst die niet te bevatten was hielden me weg bij volledige overgave.
Mijn lichaam nam de beslissing…….ik kreeg kramp……en je maakte me los.
Volledig emotioneel uitgeput lag ik in je armen, langzaam ebde alle emoties en spanning weg.
De roes werd vervangen door een vertrouwen, een innerlijke rust.
Wetend dat de strijd gestopt was op een punt waar nog geen echte overwinning behaald was voelde ik me toch trots op mezelf dat ik niet weggelopen was voor alles dat ik doorstaan had.